Cultuurshock in Kampala

Of wat ook had gekund: ‘Je kunt best schwarzwalder kirschtorte als ontbijt eten’.

Afgelopen vrijdag zijn we met z’n drieën (Alina, Ethan en ik) naar Kampala gegaan met de bus, dat is ongeveer zes uur rijden dus we kwamen midden in de nacht aan. Gelukkig werden we opgepikt door een taxi die ons naar het huis van een collega van Alina heeft gebracht. Jonas is Duits en hij loopt stage bij het Oegandese hoofdkantoor van de organisatie waar Alina voor werkt, in Kampala. En hij heeft een gigantisch huis, dus daar konden we prima gratis slapen! Alina’s collega’s die in Fort Portal werken waren er ook, dus we waren met een vrij grote groep.
Het was leuk om eindelijk eens iets van Kampala te zien, i.p.v. de doorreis die ik inmiddels drie keer heb gemaakt! Maar dat was niet de reden dat we daar waren: er was een wedstrijd in de kwalificatie van de Africa Cup: Oeganda-Ghana! En dat was een hele belangrijke wedstrijd, want als Oeganda zou verliezen, zouden ze eruit liggen.

Maar eerst moesten er wat dingen geregeld worden. Als je hier in Lira vraagt waar iemand iets vandaan heeft wat je zelf nog niet in de winkels hebt gezien, dan is het antwoord altijd ‘in Kampala!’, conclusie, alles wat we nodig hadden en niet in Lira konden krijgen, wilden we dit weekend in Kampala kopen. Zaterdagochtend gingen Ethan en ik op zoek naar een plek waar we ons visum konden verlengen, zonder succes helaas, want de ministeries zijn gesloten in het weekend. Het gaat overigens wel goed komen, het duurt alleen iets langer. Onderweg gingen we ook even ontbijten, wat uitmondde in een cultuurshock! Ik weet dat je veel dingen kunt krijgen in Kampala, maar sommige dingen verwacht je gewoon niet, want het is en blijft Oeganda. We gingen een eetcafé binnen en mijn oog viel op: schwarzwalder kirschtorte…. Ja echt! Het was allemaal loeiduur voor onze Lira-begrippen, maar we kwamen tot de conclusie dat ik toch echt die taart wel als ontbijt ging eten, want, tja, gewoon omdat het kan, ofzo ;-) En voor de vorm heb ik er nog Belgische wafels bij besteld, die ook goddelijk lekker bleken te zijn! Sterker nog, de serveerster kwam even vragen of ze er verse aardbeien op mocht doen, iets wat ze – tot mijn stomme verbazing – nog waarmaakte ook! Echte, lekkere verse aardbeien! Dus mijn ontbijt: schwarzwalder kirschtorte, Belgische wafels met verse aardbeien en slagroom en warme chocolademelk. Ik waande me in de hemel. En heb de rest van de dag geen honger meer gehad :P Nou ja, totdat ik ’s avonds het Italiaanse ijs tegenkwam, haha!
Ik heb al die dingen echt niet gemist, maar als ze dan binnen bereik zijn, tja, dan moet je ze toch echt hebben! Ik heb in één weekend de calorieën voor twee weken op, maar who cares!

’s Middags zijn we naar het stadion gegaan, met onze Cranes-shirts natuurlijk! (De Oegandese voetballers worden de ‘Ugandan Cranes’ genoemd omdat er een kraanvogel op de vlag staat.) De sfeer was fan-tas-tisch! Onderweg er naartoe waren mensen al aan het roepen en zwaaien en zat de sfeer er al goed in en bij en in het stadion werd dat alleen maar meer. Mensen waren compleet uitgedost in de raarste outfits en stonden 100% achter het team. En dan te bedenken dat NIEMAND had voorspelt dat Oeganda van Ghana kon winnen, want Ghana stond in de tweede ronde van het WK en Oeganda was niet eens in de buurt gekomen van het WK zelf.
Het was geweldig om te zien hoe enthousiast iedereen bleef, en dat terwijl er echt héél slecht gevoetbald werd! Zowel door Oeganda als Ghana, overigens. Er zat echt nul structuur of opstelling in, er werd maar wat heen en weer getrapt, bijna aandoenlijk om te zien ;-) Maar dat maakte voor niemand ook maar iets uit! Na een minuut of tien kreeg Oeganda de eerste hoekschop en ik dacht, ach, laat ik die maar eens filmen, wie weet wordt het wat! Achteraf gezien een gouden keuze, want het bleek de enige goal van de hele wedstrijd te zijn!
Oeganda won de wedstrijd met 1-0 en blijft nu in de race om zich te kwalificeren voor de Africa Cup! De sfeer bleef echt geweldig, er waren nauwelijks rellen, hooguit hele kleintjes die in de kiem werden gesmoord (tja, er werden wat fans van het veld geplukt na de goal, maar daar deed niemand moeilijk over!). De bodarit onderweg terug naar het centrum van Kampala was net een gigantische parade, mensen stonden aan de kant te klappen en te zwaaien, voor kilometers achter elkaar, echt super!
’s Avonds hebben we gegeten in een mall en hebben we een suikerspin gedeeld (omdat het kon) en ik heb een VERRUKKELIJK ijsje op. Echt, met recht Italiaans ijs genoemd!

Zondag hebben we uitgeslapen en zijn we naar een apotheek gegaan, want ik had wat pillen te weinig door mijn verlenging (drie pillen om precies te zijn….), maar tot mijn stomme verbazing heb ik de goede gevonden en kreeg ik ze zonder recept mee! Ik heb ook iets gekregen tegen de kriebels, die vorige week wel minder waren maar inmiddels weer in volle hevigheid terug zijn. De vrouw bij de apotheek zei dat het waarschijnlijk het douchewater is, en toen we dat terug redeneerden, vielen alle stukjes op z’n plaats: een paar weken geleden is mijn water ‘veranderd’, er zit nu een tikkeltje bruin in en rond diezelfde tijd zijn de kriebels ook begonnen. Daarnaast is het in het weekend een stuk minder, en dat is te verklaren met dat ik dan altijd bij Alina douche, omdat zij een echte douche heeft en ik mijn haren dan kan wassen. Vrijdag heb ik bij Jonas gedoucht (warm!) en sindsdien is het weer heel erg. Er zou niks mis moeten zijn met zijn water, maar het is wel anders natuurlijk, dus het kan het wel verklaren. Gelukkig verhuis ik volgende week naar de compound van Alina, dus dan zou het over moeten zijn (hoop ik!). Overigens waren de kriebels van de doxycycline wel echt daarvan, want ik was flink verbrand en dat is een bekende bijwerking (12% heeft daar last van). En de malarone dan waarschijnlijk niet, maar ik heb geen zin meer in de hallucinaties die ik daarvan kreeg, dus ik houd het gewoon op mijn (smerige) malariathee!
Nadat we bij de apotheek waren geweest, hebben we de bustijden uitgezocht en ontbeten. Dit keer met een heerlijke omelet, geen taart ;-). Op de hoek van de straat waar we gingen eten zat ook de Nederlandse bakkerij Brood, waar we natuurlijk even binnen zijn gelopen! We hebben een aantal broden gekocht en ook nog speculaas met amandelmarsepein, helaas waren de pepernoten op! Maar echt geweldig om die smaak weer even te proeven! Ook hiervoor geldt, ik mis het niet echt, maar als je het me geeft, tja, dan eet ik het hele brood op ;-)

Na de bakkerij zijn we naar de grootste moskee van Oeganda gegaan, de Kadhafi-moskee. Vanuit hier zou een geweldig uitzicht over Kampala zijn en natuurlijk is wat cultuur snuiven altijd leuk. Alina en ik moesten gesluierd naar binnen, wat wel wat raar voelde, maar uit respect hebben we dat (natuurlijk!) gewoon gedaan. Onze gids heeft van alles uitgelegd, zoals dat de moskee in eerste instantie gebouwd was door Idi Amin en na zijn afzetting heel lang onafgebouwd heeft bestaan. Eind jaren negentig kwam Kadhafi naar Oeganda en hij heeft het geld gegeven om de moskee uiteindelijk af te bouwen. Vandaar dat hij in de volksmond dus de Kadhafi-moskee wordt genoemd. Het was een gigantische en prachtige moskee, op de plek waar de Britten jaren geleden Kampala hebben gesticht. Alle wegen lijden dus ook naar deze moskee, we verwachten dat Idi Amin daarom deze plek heeft uitgekozen om de moskee te bouwen: voor hem was de islam het belangrijkst en de moskee moest dan ook het centrum van Kampala zijn. De naam Kampala komt overigens van de Britten, zij hebben een ‘camp’ gesticht op een heuvel met veel impala’s, dat samengevoegd zorgt voor ‘Campala’, maar omdat het Luganda (de lokale taal in Kampala) geen C kent, is het Kampala geworden. Tja, je moet je naam maar ergens van hebben!
We zijn in de minaret naar boven gegaan (voor mama: 272 treden, allemaal in stukken van acht, daarna steeds een vlak stukje!), waar we inderdaad een prachtig uitzicht over Kampala hadden. Kampala is echt een gigantische stad, zelfs voor Nederlandse begrippen! En daar kwamen wij dan met onze Lira begrippen ;-) Bij binnenkomst in de stad waren er al een paar opmerkingen langsgekomen: “Ze hebben hier gebouwen!” en “Ze hebben hier een treinrails, EN EEN TREIN!”, zijn er een paar van. Vanuit boven was nog eens een stuk beter te zien hoe groot het was, prachtig!

Weer beneden zijn we naar een mall gegaan waar ik een broek wilde kopen, want mama’s pakketje is nog steeds niet binnen en één van mijn twee broeken is echt op (gaten..) en de andere geeft meer kriebels, dus ik had echt wat anders nodig. Toen bleek dat we moesten haasten om de bus te halen, dus ben ik zelf een broek gaan kopen en hebben Alina en Ethan onze spullen bij Jonas opgehaald. Na heel wat gehaast hebben we vervolgens (natuurlijk!) anderhalf uur in de bus zitten wachten, om daarna weer naar Lira te vertrekken. Al met al een geslaagd weekend!

Komende week staan er drie belangrijke dingen op het programma: die oven moet er nu eens van komen (ik begin een beetje wanhopig te worden) en ik ga woensdag, donderdag en vrijdag naar Mbale om alle leerkrachten (!) van CRO les te geven over actieve werkvormen! Een soort mini-werelddocent training dus, want ze gaan ook lessen geven die we gaan evalueren. Een geweldige kans en ik ben Christine dan ook enorm dankbaar dat ze dit mogelijk maakt!
En als ik terug ben, dan lekker verhuizen naar Rachels huis (zij gaat twee maanden terug naar Amerika), op Alina’s compound! Veel leuke dingen in het verschiet dus!

Liefs,
Laura