Waarom 3 maanden niet genoeg zijn

Mijn vorige blog was ik geëindigd met de vraag of november hier mijn laatste maand zou zijn. Bij deze mijn antwoord: nee, dat zal het niet zijn! En dit is waarom.

Al voordat ik vertrok, zeiden veel mensen die er ervaring mee hadden, dat veel vrijwilligers na drie maanden pas net het idee hebben dat ze bezig zijn en weggaan heel moeilijk is. Ik heb deze mensen gezegd dat dat voor mij niet het geval zou zijn, maar natuurlijk hadden ze gelijk!
De eerste anderhalve maand heb ik besteed aan het leren kennen van CRO en de staf, het volle vertrouwen winnen van de staf en de kinderen en het echt meedraaien in de dagelijkse bezigheden. Na die anderhalve maand kwam Christine (de baas van CRO) en heb ik een hele lading dingen gekregen die ik kon doen, waar ik toen nog maar zeven weken voor had. Je kunt misschien zeggen dat ze beter eerder had kunnen komen, maar die eerste anderhalve maand heb ik echt nodig gehad. Ik heb nu het vertrouwen, mensen hier kennen me nu en alles gaat nu veel sneller dan als ik het in het begin had gedaan.
Maar ja, die lijst die ik van Christine heb gekregen. En mijn ‘ik geef nooit op’-karakter. Die lijst moet af. Natuurlijk zal ik hier nooit 100% klaar zijn en ik weet zeker dat ik hier weer terugkom, maar ik wil in ieder geval alles in gang zetten, omdat dat hier het grootste probleem is, als het eenmaal is opgestart kunnen ze wel doorzetten.
Het grootste punt is natuurlijk de bakkerij, die echt moet draaien voordat ik hier weg kan. Als het goed is wordt de oven binnen nu en nu ongeveer gebouwd en dan duurt het nog een dag of drie (cement moet drogen) en dan kunnen we beginnen! Snel dus, maar ja, met nog drie weken niet snel genoeg.
Daarnaast wil Christine graag dat ik een workshop organiseer voor alle leerkrachten van CRO, over actieve werkvormen (en dat wil ik zelf ook heel graag!). Dat is twee dagen in Mbale, dus een reisdag erbij, tijd die alleen maar afgaat van de tijd die ik in de bakkerij kan stoppen.

Eigenlijk komt het erop neer dat ik vorige week aan het tellen was: nog zeventien werkdagen, drie gaan naar de workshop, een paar naar het bezoeken van kinderen die mijn ouders gaan sponsoren, dus dan heb je nog elf of twaalf dagen over en dan wil ik nog veel tijd besteden aan het werken met Tommy, aan de niveauverschillen in de les en de actieve werkvormen, ik wil nog de staf spellen aanleren en ik wil nog een promotievideo van CRO maken. Dat is niet realistisch in die elf dagen. Of het realistisch is in zes weken, dat is ook de vraag, maar het is in ieder geval realistischer.

Op dit moment heb ik gewoon niet het idee dat ik het hier nu al kan achterlaten. Ik kán gewoon nog niet weg. En, bovenal ook, ik wil nog niet weg. Sinds Christine hier is geweest voel ik me eindelijk echt nuttig en heb ik ook het gevoel van vorig jaar weer terug: ik wil niet weg, nu niet en misschien wel nooit niet. Dat is dan misschien niet geheel realistisch, maar zo voelt het wel. Natuurlijk zijn er mensen en dingen die ik mis in Nederland, bijv. het open kunnen praten over mijn Tourette, daarmee werken en nog veel meer, en daarom zal ik ook zeker terugkomen. Maar nu nog niet. Ik moet eerst afgemaakt hebben wat ik hier gestart heb. Ik moet het eerst draaiende hebben, voordat ik weg kan gaan. Ik hou teveel van CRO, van Oeganda en, eerlijk is eerlijk, van Ethan en Alina, om nu al weg te gaan. Ik heb het gevoel dat het ‘niet af’ is als ik nu al weg zou gaan. En het einde van een jaar sluit toch iets af, zeker als dan alles loopt.

Ik ga dus lekker hier kerst vieren, ook een mooie ervaring, en dan weer naar huis. Maar eerst de komende zes weken héél hard werken, want het MOET af, of dat nu realistisch is of niet ;-)

Liefs,
Laura