Het is alweer november!

Het is alweer een tijdje geleden dat ik een blog heb geschreven (buiten die over de oven om) en ik moet zeggen: de tijd vliegt! En ik heb weinig tijd om te schrijven, zo druk ben ik op het moment.

Woensdag 15 oktober kwam Christine, de directrice van heel CRO en dus mijn baas zeg maar, onverwacht op bezoek. Ik had haar nog niet gezien dus het was erg fijn om haar eindelijk te ontmoeten en met haar te praten. Het verbaasde me hoe concreet en direct ze was, aangezien niemand in Oeganda zo is. Maar wel heel prettig, want ze had hele concrete ideeën over wat ze wilde dat ik hier zou doen. N.a.v. ons gesprek had ik een waslijst van dingen die ik nog kon doen hier en die ik eigenlijk ook wel heel graag nog wíl doen hier. De hoofdpunten zijn:
- De actieve werkvormen en niveauverschillen binnen één klas aan Tommy (leerkracht) aanleren.
- De klas wat beter aankleden, zodat het een actieve leeromgeving wordt.
- Tommy aansporen materialen te gebruiken in de klas, bijv. voor bij de rekenles (dit heeft ze overigens ook tegen Tommy gezegd, dus daar hoefde ik niks meer aan te doen!).
- Spelletjes aan de staf aanleren, die ze met de kids kunnen spelen.
- De staf aansporen om spelstructuren aan te brengen op de compound, zoals een volleybalnet.
- Samen met Vincent een dagschema maken en mensen eraan houden (haha, tja, dat wordt leuk :P).
Ze vond het bakkerij idee (God dank!) een heel goed plan, dus die mee helpen opzetten, kwam erbij. En ook nog het maken van een promotiefilmpje, dat was ik zelf al van plan en dat had Christine ook met Vincent besproken. En dan wil Christine nog heel graag dat ik een workshop organiseer voor álle leerkrachten van de vier CRO vestigingen, over actieve werkvormen.
Genoeg te doen dus! En daarmee voel ik me ook meteen een heel stuk nuttiger :)

Inmiddels heb ik al een keer met Tommy gezeten om het systeem van drie niveaus in één klas door te nemen en we hebben samen een les voorbereid in dat systeem. Toen bleek ook wel dat zijn niveau van strategieën van rekenen uitleggen erg laag is, waarschijnlijk heeft hij nooit geleerd waarom bepaalde sommen bepaalde antwoorden hebben, dat moet je gewoon weten. Ik heb hem wat strategieën uitgelegd en dat vond hij super interessant en het sloeg ook nog eens geweldig aan bij de kinderen! We gaan zo vaker zitten, maar ik denk dat hij het systeem van de verschillende niveaus in ieder geval redelijk doorheeft. Ik ben van plan om langzaam in die lesvoorbereidingen ook actieve werkvormen op te nemen. Hij heeft ze al regelmatig bij mij gezien, dus dat moet wel goed komen. Ik ben erg blij dat dit eindelijk goed gaat, Christine heeft met hem gepraat en hij ziet nu ook in dat hij zoveel mogelijk gebruik van mij moet maken, zolang ik hier nog ben! Hij was helemaal trots op zijn les in de verschillende niveaus en met de strategieën en ik heb ook naar Christine gemaild dat dat super goed ging, helemaal goed dus!
Ik ben ook met Tommy bij Mango Tree geweest, een organisatie die ook door Edukans wordt gesteund, omdat zij een hele goede lees- en schrijfmethode hebben, in het Leblangö, i.p.v. in het Engels. Want je kunt kinderen nou eenmaal niet leren lezen en schrijven in het Engels als ze geen woord Engels spreken! Met een beetje geluk mag Tommy de cursussen gaan doen en kunnen we de methode aanschaffen.

Verder ben ik vooral bezig geweest met de bakkerij en de oven. Vooral het fondsenwerven kost veel tijd en energie, en ik ben dan ook heel erg blij dat we inmiddels al bijna €800 hebben en dat de Kempel de kerstactie voor onze bakkerij gaat doen!
Donderdag hadden we een gesprek met de bouwer van de oven. We wilden graag beginnen met een kleine, maar het bleek dat een kleine nooit minder kon kosten dan 3 miljoen (€885) en hij kon de grote, die we uiteindelijk toch willen hebben, aanbieden voor 3,7 miljoen (€1100). Dan zouden we dus wel gek zijn om de kleine te kopen! Maar ja, geld. Ik had inmiddels 2,4 miljoen ingezameld, dus 3,7m was absoluut niet mogelijk. En dan moesten we ook nog rekening houden met de materialen en ingrediënten die we moeten kopen voordat we de bakkerij daadwerkelijk kunnen starten. En dat kwam ook al neer op 2,4m. We zouden dus 6,1m nodig hebben en we hadden ‘maar’ 2,4m. Onze ‘tussenpersoon’ van GIZ, Norbert, stelde voor dat we nu 2m zouden betalen en na kerst de andere 1,7m, aangezien ik ze had beloofd dat we het bedrag na kerst zeker binnen zouden hebben. Dat was overigens iets wat ik alles behalve zeker wist, maar bij de Kempel hadden ze al gezegd dat ze graag de kerstactie voor ons wilde doen, het was alleen nog niet zeker. Je kunt je voorstellen hoe blij en opgelucht ik was dat ik een uur later het bevestigende mailtje kreeg..! Wat betreft de materialen en ingrediënten die we verder moeten kopen, dat geld ga ik voorschieten. Het uitstellen van het openen van de bakkerij is gewoon niet mogelijk, omdat mijn rol een vrij grote is, ze hebben mij nodig voor de opstart. Het moet dus nu. Als het eenmaal draait, dan weet ik zeker dat het goed gaat, maar die opstart, daar hebben ze echt mijn doorzettingsvermogen voor nodig. Dit plan lag er al drie jaar, dat zegt genoeg..!
Ik ben ervan overtuigd dat het goed gaat komen met de bakkerij, dus ik ga het geld voorschieten en na de kerstactie op de Kempel krijg ik het dan terug. Het is een risico, ja, maar ik ben ervan overtuigd dat het goed gaat komen! En doneren kan natuurlijk nog steeds via http://www.gofundme.com/crolira Daar staat ook een lijst op met dingen die we nodig hebben, zodat je precies weet wat we gaan kopen van het geld. Als je geen creditcard hebt en wel wat wil doneren, neem even contact met mij op via lpl.beljaars@gmail.com, dan regelen we dat!

Tussendoor heb ik ook nog heel veel niet-CRO dingen gedaan, die deze periode in Oeganda alleen nog maar bijzonderder maken.
Ik ben naar de bruiloft-introductie van Annet geweest, de verpleegster bij CRO. Dat was erg bijzonder om mee te maken, zeker omdat ik de bruid natuurlijk ken en het niet zomaar iemand is, zodat ik het een keer mee kan maken.
De dag daarna ben ik naar Kitgum gegaan, waar zes mensen waren die voor Edukans twee weken actieve werkvormen in probeerden te brengen in het agrarisch onderwijs. Het was een samenwerking tussen Edukans en EyeOpener, een bedrijfje opgericht door twee jonge mannen die o.a. ook op Onderwijs Expeditie zijn geweest, toen ze op de pabo zaten. Frits, degene die mijn reis heeft geregeld en ook mijn contact binnen Edukans (na Jolien), was er ook en hij had me uitgenodigd om een paar dagen mee te lopen. Dat was super leuk, op zoveel verschillende vlakken. Bij aankomst in Kitgum was er nog wel even een probleem door het bereik van de telefoons, en ik kon ze dus niet vinden! Om een lang verhaal kort te maken: de Edukans noodtelefoon werkt! ;-)
Het was fijn om Frits weer te zien en het was zeker leuk om eens naar een andere soort school te gaan: een vocation school, waar de leerlingen in een half jaar een vak leren zoals koken, landbouw, meubelmaker enz. De weg er naartoe was vooral erg interessant, aangezien er heel veel regen was gevallen en we bijna elke keer vast kwamen te zitten in de modder! We zijn super smerig geworden, hebben op blote voeten door de modder gelopen en vooral heel hard gelachen. Het waren twee super leuke dagen, met heel veel lachbuien, hele productieve gesprekken met de leerkrachten op de school en weer lekker even Nederlands praten.
Omdat Lira op de weg van Kitgum naar Kampala ligt, heb ik ze uitgenodigd om even bij ons langs te komen en CRO te zien, zeker omdat Frits al heel vaak Beatrice (de ‘baas’ bij CRO hier, beetje moeilijk te beschrijven) had gezien, maar nog nooit in Lira bij CRO was geweest. Ze zijn vrijdag even langs gekomen en ‘even’ werd natuurlijk al snel heel wat langer, maar het was echt super leuk. We hebben ballonnentrap gespeeld, een spelletje waarbij iedereen een ballon aan zijn been krijgt met een touwtje en je moet bij elkaar de ballon kapot trappen, wie het laatst overblijft, wint! Altijd dolle pret ;-). De kinderen hebben ook nog gezongen en ze genoten met volle teugen. Wij ook trouwens. Voordat ze weg konden gaan, hebben we gebeden voor een goede reis en daarna kwam één van de vrouwen van de NLse groep naar mij toe en heeft ze ons geld gegeven voor de oven, en veel ook! De tranen sprongen in mijn ogen (ze had gezegd dat ze voor de kleine oven zou betalen, ik had op dat moment nog het idee dat die 1m zou zijn, dus dat heeft ze gedoneerd, een substantieel bedrag voor de grote oven nu dus ook!) omdat ik al een paar dagen non-stop bezig was geweest met fondsenwerven en op dat moment hadden we in één klap genoeg! De staf bij CRO dacht dat ik moest huilen omdat ze weggingen, maar toen ze weg waren heb ik verteld wat de reden van mijn tranen was en iedereen was natuurlijk super blij en dankbaar.

Die avond (vrijdag) ben ik met Alina en Ethan in de Matatu naar Mbale gestapt, zodat we een gezellig weekendje met z’n drieën daar door konden brengen, en de reiskosten waren nog een verjaardagscadeautje van Ethan en Alina, super lief dus :) Onderweg kwamen we erachter dat Mbale best ver weg is (vier uur rijden) en dat een groot deel van die tijd wordt doorgebracht met het passeren van speedbumps (ik ben echt even het NLse woord kwijt!) op de weg. Onderweg waren er al flink wat, maar vlak voor Mbale, maar niet zo vlak dat het geldt als vertraging voor de stad, in the middle of nowhere, waar niemand woont, geen lichten zijn, absoluut geen vertraging nodig is, daar liggen er 93 (!!) achter elkaar! En daar kun je dus niet zo lekker oprijden zoals in NL, nee, het is afremmen, hoofd stoten, gas geven, afremmen, hoofd stoten, gas geven en dat dan 93 keer achter elkaar…! We moeten het nog eens in het Guinness book of records opzoeken, want de enige reden voor die speedbumps moet een wereldrecord zijn, hebben we bedacht. Suggesties zijn welkom!

Eenmaal in Mbale vonden we al vrij snel een hotel voor een goede prijs en zijn we na wat pool te hebben gespeeld, gaan slapen. De volgende ochtend uitgeslapen en op zoek naar ontbijt, wat we vonden in een Sankofa-achtig cafétje met een geweldige eigenaar, die ons het hele weekend heeft geholpen! We wilden naar de Sipi Falls, maar dat moest echt ’s ochtends, dus we zijn op advies van de eigenaar naar de joodse gemeenschap gegaan. Blijkbaar was het originele plan in begin jaren 1900 dat joden naar Oeganda zouden verhuizen, i.p.v. naar Israël, maar dat is toch niet doorgegaan omdat het echt Israël moest zijn. Maar er is nog een kleine joodse gemeenschap te vinden, opgericht door een voormalig legerleider. Een paar jongens van onze leeftijd hebben ons rondgeleid en o.a. het graf en de uitkijkplaats van de oprichter van de joodse gemeenschap laten zien. De uitkijkplaats was echt te idioot voor woorden, ik begrijp heel goed dat hij daar vaak zat! Mbale ligt tegen Mount Elgon aan, en vanaf dat punt kon je dan ook over heel Mbale uitkijken! Machtig mooi!
Toen we terug naar de stad gingen, hebben we één van die jongens meegenomen, omdat hij daar woonde en anders dat hele eind terug moest lopen. De boda’s hebben ons afgezet bij CRO Mbale, het hoofdkantoor van CRO, en toen bleek dat deze jongen een voormalig CRO kind was! Het was natuurlijk weekend, maar we konden wel in de compound kijken, er waren een paar kinderen en social workers en onze joodse ‘gids’ heeft ons rondgeleid. Mooi om te zien wat er van hem is geworden, ik had nooit kunnen raden dat hij ooit op straat leefde!

’s Avonds zijn we uitgegaan (waarbij Ethan een fulltime taak had om irritante mannen weg te jagen, wat ze niet deden, beetje onhandig!) en de volgende ochtend vroeg met de auto (geregeld door die café-eigenaar) naar Sipi. Vanuit het dorp Sipi zijn we met een gids de bergen in gelopen, naar de watervallen. En WOW, als ik het nog niet wist, dan wist ik het nu wel: Oeganda is echt één van de mooiste landen ter wereld! Sipi heeft drie watervallen en we hebben er twee van heel dichtbij (zeg maar zeiknat) gezien en één van verder weg omdat de weg niet begaanbaar was omdat het net had geregend. Onderweg hebben we echt prachtige plekken gezien, mooie bloemen en iets wat Ethan en ik ‘de hemel’ noemde, niet omdat het de mooiste plek was die erbij zat, maar omdat het precies was hoe we altijd de hemel in ons hoofd voor hebben gesteld. Echt een geweldige tocht, absoluut een must-see als je ooit naar Oeganda komt!

Na Mbale was ik ontzettend moe, niet alleen van het weekend (want dat was nog best relaxed), maar vooral ook omdat ik nu de hele dag werk, i.p.v. wat te kletsen, spelletjes te spelen en o ja, er moet ook nog gewerkt worden, hoe het eerst ging. Ik heb dan ook met Vincent afgesproken dat ik nu voortaan op maandag niet meer naar CRO ga, dan ga ik naar Sankofa en doe ik werk vanuit daar. Zijn tip was om gewoon niet te werken op maandag, maar ik zal echt wel wat doen ;-). Hij begreep in ieder geval goed dat het nodig was om ervoor te zorgen dat ik niet voortijdig instort. Ik kan niet precies uitleggen wat Tourette is, maar ik houd het maar op een gezondheidsprobleem wat me moe maakt. En dat ik thuis nooit fulltime zou kunnen werken. En dat accepteren ze gelukkig goed. Al voel ik me tegenover de kids wel schuldig, maar goed. Die hebben er ook niks aan als ik instort.

Ik ga nu maar weer eens stoppen, aangezien ik inmiddels pagina 4 in Word heb bereikt! Er is nog wel één ding wat ik wilde schrijven, maar dat wordt dan de volgende keer, dan is het ook een stuk zekerder, gok ik zo. Ik zal proberen niet meer zo lang te wachten, maar ik weet niet of dat lukt omdat ik het zo druk heb!

En ik moet op gaan schieten, want het is alweer november en dat betekent dus nog maar één maand hier! Of toch niet….? ;-)

To be continued!
Liefs,
Laura