Ronald en Willemieke
Door: Laura
Blijf op de hoogte en volg Laura
04 Oktober 2014 | Oeganda, Lira
Donderdagochtend begon, zoals altijd, met devotion. Thomas vroeg ons naar wat wij verstonden onder ‘humility’ en of we daar voorbeelden van konden geven. Normaal gesproken kan ik altijd wel wat noemen, maar ik had heel veel moeite dit woord in het Nederlands te vertalen, dit keer lukte het me echt niet. Maar later die dag, wist ik precies wat het was, ik voelde me ‘humble’ en wel hierom:
Elke ochtend heb ik een lijstje in mijn hoofd van dingen die ik die dag wil bereiken en vandaag (donderdag dus) stond er iets bijzonders op: Ronald vinden. Yanoula had mij woensdag een blog gestuurd van Willemieke, een meisje wat afgelopen zomer op Onderwijs Expeditie naar Oeganda was geweest, en, net als ik, een stukje van haar hart had verloren op de spelletjesdag van de CRO. Ze had een 14-jarige jongen leren kennen, Ronald, die de oudste thuis was en hij woonde met zijn broertjes en zusjes bij zijn tante. Het klikte meteen tussen Ronald en Willemieke en toevallig (?) was het huisbezoek wat de groep na de spelletjes ging doen ook bij Ronald. Toen ze daar waren, vertelde Ronald tegen Willemieke dat zijn tante net was overleden, hij was nu dus alleen over, als oudste, met zijn broertjes en zusjes. Het lichaam van de tante lag nog in het huis… De volledige blog kun je hier lezen: http://willemiekee.wordpress.com/2014/09/30/ronald/
Willemieke kon Ronald maar niet loslaten en ze had alles al geprobeerd om erachter te komen hoe het met hem ging. Maar ze wist niet dat ik hier ben en via via was de blog bij Yanoula en daarna bij mij terecht gekomen.
Donderdag ging ik daarom met een foto naar Mildred, de social worker die elk kind precies weet te noemen. En inderdaad, ze wist wie hij was en waar hij naar school ging en ze stelde voor om meteen maar eens een kijkje te gaan nemen! Het was heel dichtbij en al snel stonden we dus voor het hek van de school van Ronald. Ik moet zeggen dat ik er zelf een beetje emotioneel van werd, Willemieke moest eens weten waar ik nu was! Helaas kregen we te horen dat Ronald even naar huis was, dus ze zouden ons bellen als hij terug was. Maar, wonder boven wonder (nee, ik geloof niet in toeval!) liepen we Ronald tegen het lijf op onze weg naar buiten! Hij was natuurlijk erg verrast dat we daar voor hem waren, zeker omdat er een vreemde mzungu voor hem op school stond! We hebben een praatje met hem gemaakt en ik heb hem verteld dat ik Willemieke kende (naja, dat is niet echt, maar hoe leg je dat uit aan zo’n jongen) en dat ze nog altijd vaak aan hem dacht en dat dat de reden was dat we er waren. Hij begon meteen te stralen en er kwam een grote glimlach op zijn gezicht! Heel bijzonder om te zien.
We hebben hem wat vragen gesteld over hoe het met hem ging en wat hij graag wilde worden en of hij naar secundary school wilde enzo. Hij vertelde dat het goed met hem ging, dat hij nu bij zijn oma woonde met zijn broertjes en zusjes en dat alleen hij en de oudste van zijn zusjes naar school konden. Ik vroeg hem of er genoeg geld was om te eten en hij vertelde dat dat vaak niet het geval was… Ook wilde hij zeker heel graag naar secundary school, maar hij wist zeker dat daar nooit genoeg geld voor zou zijn, zeker omdat de CRO dat niet meer sponsort.
Ik heb wat foto’s gemaakt en daarna zijn we naar binnen gegaan omdat we ook graag met zijn leerkracht wilde praten. Willemieke had al wat door laten schijnen dat ze hem evt. wilde sponsoren en Mildred zei dat het dan belangrijk was om te weten hoe het met hem ging op school, want als hij heel ongemotiveerd was geweest of het gewoon niet aan had gekund qua niveau, dan had sponsoring voor secundary school geen zin. Maar gelukkig was daar geen sprake van! Zijn leerkracht vertelde dat Ronald een heel gemotiveerde leerling is die naar school gaan heel leuk vindt en ook elke dag komt (dat is echt heel bijzonder hier, zeker voor straatkinderen!). Hij is heel goed in social studies, science en maths, alleen English vindt hij wat moeilijk, maar daar krijgt hij hulp voor. Na het vorige termijn was hij 22e geëindigd van de 211 leerlingen in P6, dat is dus erg goed!
We hebben afscheid genomen en zijn terug naar kantoor gelopen. Ik heb meteen mijn laptop gepakt en Willemieke dit alles gestuurd. Op diezelfde dag heeft ze ook een mail van de CRO teruggekregen met daarin de informatie van Ronald. Hij blijkt, zoals bijna alle kinderen hier, een heel moeilijk verleden te hebben met een vader die continu dronken was, waardoor de kinderen uiteindelijk weg hebben moeten lopen. Hopelijk kan hij, met hulp van Willemieke, zijn school afmaken, waardoor hij, en zijn familie, een betere toekomst tegemoet gaan, ik ben ervan overtuigd dat hij de capaciteiten daarvoor bezit :)
Hier is de vervolgblog die Willemieke heeft geschreven over Ronald: http://willemiekee.wordpress.com/2014/10/02/ronald-part-2/
Ik voel me echt vereerd dat ik dit heb kunnen doen, zowel voor Ronald als voor Willemieke. Het voelt echt super om twee mensen zo blij te mogen maken. En het is nog niet over: komende week ga ik proberen een berichtje van Willemieke bij Ronald te krijgen en ik ga op zoek naar hoe die individuele sponsoring werkt hier, want de website is niet heel duidelijk wat dat betreft ;)
Liefs,
Laura
P.s. Ik heb gisteren voor 80.000 shilling armbandjes en kettingen verkocht aan de mzungu’s hier, dus hopelijk kunnen we komende week in ieder geval weer lunchen! En ik ben in contact gekomen met een Duitser die goedkoper aan een betere oven kan komen (via zijn werk), dus dat zou heel mooi zijn om het restaurant op te starten en wat geld te verdienen buiten de sponsors om!
Elke ochtend heb ik een lijstje in mijn hoofd van dingen die ik die dag wil bereiken en vandaag (donderdag dus) stond er iets bijzonders op: Ronald vinden. Yanoula had mij woensdag een blog gestuurd van Willemieke, een meisje wat afgelopen zomer op Onderwijs Expeditie naar Oeganda was geweest, en, net als ik, een stukje van haar hart had verloren op de spelletjesdag van de CRO. Ze had een 14-jarige jongen leren kennen, Ronald, die de oudste thuis was en hij woonde met zijn broertjes en zusjes bij zijn tante. Het klikte meteen tussen Ronald en Willemieke en toevallig (?) was het huisbezoek wat de groep na de spelletjes ging doen ook bij Ronald. Toen ze daar waren, vertelde Ronald tegen Willemieke dat zijn tante net was overleden, hij was nu dus alleen over, als oudste, met zijn broertjes en zusjes. Het lichaam van de tante lag nog in het huis… De volledige blog kun je hier lezen: http://willemiekee.wordpress.com/2014/09/30/ronald/
Willemieke kon Ronald maar niet loslaten en ze had alles al geprobeerd om erachter te komen hoe het met hem ging. Maar ze wist niet dat ik hier ben en via via was de blog bij Yanoula en daarna bij mij terecht gekomen.
Donderdag ging ik daarom met een foto naar Mildred, de social worker die elk kind precies weet te noemen. En inderdaad, ze wist wie hij was en waar hij naar school ging en ze stelde voor om meteen maar eens een kijkje te gaan nemen! Het was heel dichtbij en al snel stonden we dus voor het hek van de school van Ronald. Ik moet zeggen dat ik er zelf een beetje emotioneel van werd, Willemieke moest eens weten waar ik nu was! Helaas kregen we te horen dat Ronald even naar huis was, dus ze zouden ons bellen als hij terug was. Maar, wonder boven wonder (nee, ik geloof niet in toeval!) liepen we Ronald tegen het lijf op onze weg naar buiten! Hij was natuurlijk erg verrast dat we daar voor hem waren, zeker omdat er een vreemde mzungu voor hem op school stond! We hebben een praatje met hem gemaakt en ik heb hem verteld dat ik Willemieke kende (naja, dat is niet echt, maar hoe leg je dat uit aan zo’n jongen) en dat ze nog altijd vaak aan hem dacht en dat dat de reden was dat we er waren. Hij begon meteen te stralen en er kwam een grote glimlach op zijn gezicht! Heel bijzonder om te zien.
We hebben hem wat vragen gesteld over hoe het met hem ging en wat hij graag wilde worden en of hij naar secundary school wilde enzo. Hij vertelde dat het goed met hem ging, dat hij nu bij zijn oma woonde met zijn broertjes en zusjes en dat alleen hij en de oudste van zijn zusjes naar school konden. Ik vroeg hem of er genoeg geld was om te eten en hij vertelde dat dat vaak niet het geval was… Ook wilde hij zeker heel graag naar secundary school, maar hij wist zeker dat daar nooit genoeg geld voor zou zijn, zeker omdat de CRO dat niet meer sponsort.
Ik heb wat foto’s gemaakt en daarna zijn we naar binnen gegaan omdat we ook graag met zijn leerkracht wilde praten. Willemieke had al wat door laten schijnen dat ze hem evt. wilde sponsoren en Mildred zei dat het dan belangrijk was om te weten hoe het met hem ging op school, want als hij heel ongemotiveerd was geweest of het gewoon niet aan had gekund qua niveau, dan had sponsoring voor secundary school geen zin. Maar gelukkig was daar geen sprake van! Zijn leerkracht vertelde dat Ronald een heel gemotiveerde leerling is die naar school gaan heel leuk vindt en ook elke dag komt (dat is echt heel bijzonder hier, zeker voor straatkinderen!). Hij is heel goed in social studies, science en maths, alleen English vindt hij wat moeilijk, maar daar krijgt hij hulp voor. Na het vorige termijn was hij 22e geëindigd van de 211 leerlingen in P6, dat is dus erg goed!
We hebben afscheid genomen en zijn terug naar kantoor gelopen. Ik heb meteen mijn laptop gepakt en Willemieke dit alles gestuurd. Op diezelfde dag heeft ze ook een mail van de CRO teruggekregen met daarin de informatie van Ronald. Hij blijkt, zoals bijna alle kinderen hier, een heel moeilijk verleden te hebben met een vader die continu dronken was, waardoor de kinderen uiteindelijk weg hebben moeten lopen. Hopelijk kan hij, met hulp van Willemieke, zijn school afmaken, waardoor hij, en zijn familie, een betere toekomst tegemoet gaan, ik ben ervan overtuigd dat hij de capaciteiten daarvoor bezit :)
Hier is de vervolgblog die Willemieke heeft geschreven over Ronald: http://willemiekee.wordpress.com/2014/10/02/ronald-part-2/
Ik voel me echt vereerd dat ik dit heb kunnen doen, zowel voor Ronald als voor Willemieke. Het voelt echt super om twee mensen zo blij te mogen maken. En het is nog niet over: komende week ga ik proberen een berichtje van Willemieke bij Ronald te krijgen en ik ga op zoek naar hoe die individuele sponsoring werkt hier, want de website is niet heel duidelijk wat dat betreft ;)
Liefs,
Laura
P.s. Ik heb gisteren voor 80.000 shilling armbandjes en kettingen verkocht aan de mzungu’s hier, dus hopelijk kunnen we komende week in ieder geval weer lunchen! En ik ben in contact gekomen met een Duitser die goedkoper aan een betere oven kan komen (via zijn werk), dus dat zou heel mooi zijn om het restaurant op te starten en wat geld te verdienen buiten de sponsors om!
-
04 Oktober 2014 - 19:15
Femke:
Tranen in m'n ogen meis!
Echt fijn dat t gelukt is!!
Hoe gaat t nu met Steven?
Xxxx -
04 Oktober 2014 - 19:51
Mamma:
Lieve schat, wat ben je toch enorm goed bezig! Super dat je het contact tussen Willemieke en Ronald hebt kunnen leggen. Ook heel erg fijn dat je weer wat geld aan het verdienen bent voor de CRO zodat jullie de kinderen weer een lunch kunnen geven. Ga zo door! xxx mamma
-
04 Oktober 2014 - 20:04
Laura Beljaars:
@Femke
Met Steven gaat het heel goed! Hij is van de week zelf naar de CRO toe komen lopen! Hij ziet er echt heel goed uit, de wonden beginnen te helen ook. Ik had hem bijna niet herkend, zo goed dat hij er uitzag! Als hij komende week weer komt, zal ik een foto nemen, ik was nu zo verbaasd hem te zien, dat ik dat helemaal vergeten ben ;)
Xxxx! -
04 Oktober 2014 - 20:41
Willemieke:
Wauw, wauw, wauw. Heel veel meer woorden heb ik er nog steeds niet voor.. En man, wat ben ik jaloers dat jij daar nu zit zeg. Dankjewel! :) -
05 Oktober 2014 - 19:18
Yanoula:
TROTS, met nog grotere letters dan ik als reactie op dit weblog kan plaatsen.
Toen ik jou het weblog doorstuurde hoopte ik alleen dat je kon melden dat Ronald te traceren was. Ik had niet kunnen vermoeden dat jij op zo'n bevlogen wijze, zoals jij alleen dat kan doen, Ronald op zou sporen.
Niet alleen je bevlogenheid waarmee je Ronald opspoort, maar ook je bevlogenheid om CRO die hengel te geven waarmee ze in de toekomst zelf zouden kunnen vissen. En je bent er nog maar een maand en dan al zulke resultaten geboekt.
Je bent echt een topper en ik ben reuze trots op je. -
06 Oktober 2014 - 09:05
Pappa:
Hallo Laura
Gevoelig bericht!
Ik moet er nog met mamma over hebben, maar ik denk dat we een opvolging voor Lucy gevonden hebben! Alle info daarover graag ook aan ons sturen.
Pappa -
07 Oktober 2014 - 21:13
Joke Vlemmix:
Hallo Laura,
Wat een indrukwekkende verhalen zeg,ik kan me voorstellen dat je er soms een dubbel
gevoel bij hebt.
Ik vind het zo knap van jou hoe je al die problemen aanpakt , geweldig hoor!
We wensen je heel veel succes en blijven je verhalen volgen.
Hartelijke groeten, Jan & Joke Vlemmix
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
