Terug in Oeganda

Toen ik eind december terug naar Nederland ging, kon ik het niet over mijn hart krijgen om een ‘eindblog’ te schrijven. Ook had ik heel veel moeite met het antwoord op de vraag ‘wat was het hoogtepunt?’. Waarom? Heel simpel: dat moest nog komen. Ik was nog niet klaar. De bakkerij was nog niet open en ik hield mijn hart vast of dat überhaupt wel zou gaan gebeuren als ik er niet was. Natuurlijk had ik al een maand verlengd, maar ja, het was nog steeds niet af en ik kan niet dingen on afgelaten laten liggen. Zeker niet dingen die zo na aan mijn hart staan.
Dus ik sprak met mezelf af dat ik mijn lichaam in ieder geval de kans moest geven om weer aan het (koude!) Nederland te laten wennen én ik zou in ieder geval gaan uitzoeken wat er financieel mogelijk was. Kortom: wilde ik en kon ik terug?

En het antwoord was twee keer ja. Tot mijn stomme verbazing, dat wel, maar dat ter zijde. Na veel praten met vriendinnen, voor- en nadelen en toch weer wennen aan Nederland heb ik toen besloten om terug te gaan. Om af te maken waar ik aan begonnen was, maar nu wel met een, heel bewust, harde deadline. Die deadline is 22 mei en daar ga ik me aan houden. Ik weet dat ik al een aantal keer van mening ben veranderd, maar op 31 mei is de Landelijke Contactdag van de Tourette Stichting en daar moet ik zijn. Punt. En als ik die een jaar over zou willen slaan, had ik die beslissing nu al moeten nemen, want dan had ik naar vervanging moeten zoeken. Maar ik wil die dag graag doen, ik wil er graag zijn, ik wil graag het kinder- en tienerprogramma organiseren. En dat kan ik best vanuit Oeganda.
Dus, de komende vier maanden worden:
- Eindelijk de bakkerij opzetten en laten draaien.
- Het kinderprogramma van de contactdag organiseren.
- Mijn gewone vrijwilligerswerk voor de Tourette Stichting (wat gelukkig altijd al online is).
- Me inschrijven voor de master Development Education, waar ik in september mee wil beginnen.
- Funding vinden voor die master.
- Solliciteren voor een baan voor het nieuwe schooljaar (bij succes betekent dat meteen funding, waarschijnlijk, voor die master).
- (En als Cara nou heel erg haar best doet, zou ik toch ook wel heel graag willen spreken op het wereld Tourettecongres in Londen, eind juni, dus dan moet ik die speech ook voorbereiden!)
Moet lukken toch?! ;-)

Inmiddels ben ik alweer ruim een week terug in Lira en ik moet zeggen, het is alsof ik nooit weg ben geweest. Ik heb er geen seconde spijt van dat ik naar huis ben gegaan, ik vond het heel fijn om iedereen weer te zien en mezelf weer even lichamelijk op de rit te krijgen (lees: tandarts, fysio enz.), maar terug zijn is toch ook wel heel fijn, vooral vanwege dat ‘niet af’-gevoel.
De afgelopen week heeft vooral gedraaid om het feit dat ik nog steeds niet van de griep af ben, maar ik ben vanochtend langzaam weer begonnen met werken/naar CRO gaan, zodat ik een ritme terugkrijg. Vorige week was ik al even gedag gaan zeggen en dat was een super fijn, warm welkom! De meeste kinderen zijn nu op school, maar de oudere kinderen die er nog wel waren, kwamen al meteen naar mij toe gerend om me een knuffel te geven :) En de staf ook trouwens!

Het huis wat Ethan voor mij, via Sankofa, had geregeld, is echt super groot, onnodig groot, maar ik kan er uitgebreid mijn balletdansen oefenen, dus dat bevalt wel! Over een week komt Margot, een ander Nederlands meisje die hier voor ongeveer dezelfde tijd is als ik. Zij neemt de andere slaapkamer in het huis in. Het idee dat we het huis kunnen delen, vind ik wel prettig. Heb je toch altijd automatisch wat aanspraak. En het huis is ook veel te groot voor mij alleen!

Wat betreft de bakkerij (ik zou het bijna vergeten, volgens mijn vader vergeet ik ook regelmatig het einde van verhalen te vertellen, wijs me daar gerust op! Ik zet veel op Facebook en raak dan de kluts kwijt):
De bakvormen zijn inmiddels binnen en ze zien er echt super goed uit, heel mooi materiaal en mooi glad gemaakt. Ook zijn de broodzakken (speciaal gedrukt) besteld, die zien er ook goed uit, althans het promotype! Vandaag hebben we een lijstje gemaakt van wat we allemaal nog moeten doen en kopen en dat begint met de renovatie van de ruimte, i.v.m. de hygiëne. Je moet een officiële goedkeuring hebben voordat je kunt beginnen en een onderdeel daarvan is de hygiëne van de ruimte. Als het goed is zijn de spullen gisteren gekocht en morgen gaan ze beginnen!
Daarna kunnen we ook snel de andere spullen (droogrekken, werktafel enz.) kopen en kan Jennifer naar Nairobi om mixers en een broodsnijmachine te kopen. En als we dan goedkeuring hebben, zouden we binnen twee weken kunnen beginnen! Ik vraag me af of dat lukt, maar zolang we voor mei open zijn, vind ik het allemaal prima!
Wat betreft Patrick, de ‘oven-guy’, die heeft nog steeds zijn geld niet, want ik had hem gezegd dat ik het geld mee zou nemen als hij niet op tijd was en dat was hij niet. Dus ze hebben hem nu gezegd dat ik het geld heb en dat ik in Nederland ben, dus hij moet maar even geduld hebben. Om in bakkerijtermen te blijven: een koekje van eigen deeg!

Maar we kunnen in ieder geval bakken, nu de rest nog en dan kunnen we beginnen!
Liefs,
Laura