De laatste weekjes…

Ik bedacht me net ineens dat het alweer best een tijdje geleden is dat ik een blog heb geschreven, tijd voor een nieuwe dus!

Eerst eens even de inmiddels bijna ‘traditionele’ oven update, daarna komt de rest.
De vorige keer schreef ik dat we de ovenbox op hadden gehaald, zodat we in ieder geval de materialen hadden. Ook had Patrick verteld dat hij die donderdag erna zou komen om de oven te bouwen. Ik moet zeggen dat hij dat al zo vaak heeft beloofd, dat ik een beetje de draad kwijtraak als ik het terug probeer te halen, maar goed. Die donderdag dus, ik heb hem gebeld om 3 uur ’s middags, hij zei dat hij onderweg naar Lira was en om 9, uiterlijk 10 uur aan zou komen. Dan zou hij ’s nachts de oven bouwen. Dat is op zich niet zo vreemd, omdat het ’s nachts koeler is en er geen kinderen zijn. Dus ik dacht, ‘ok, als hij zegt dat hij al ONDERWEG is, dan zal hij toch wel komen!’. Ik wilde hem geen moment alleen laten, dus ik heb ’s avonds mijn spullen ingepakt en me voorbereid op een nacht wakker blijven bij CRO. Een nachtje overslaan had ik daar wel voor over. Als die stomme oven er maar kwam!
Om 10 uur heb ik zelf naar Patrick gebeld en na een paar keer proberen nam hij op. En vertelde hij waar ik al bang voor was: hij was gewoon nog in Kampala. Ik had inmiddels al, in opdracht van Vincent, gezegd dat we naar de politie zouden gaan als hij die donderdag niet zou komen (contractbreuk enzo), dus dat heb ik ook weer tegen hem gezegd. Hij beloofde de volgende dag om 12 uur er te zijn. Dus ik zei, ‘mooi, als je er dan niet bent, dan gaan we naar de politie’. Twee seconde later werd dat ineens 4 uur ’s middags en toen knapte er iets in mij. Ik ben zó ONGELOOFLIJK kwaad op hem geworden, ik wilde het niet, maar op een gegeven moment is het genoeg geweest. Het feit dat hij echt voor ook maar geen seconde begreep dat wat hij deed fout was en er alleen maar mee doorging, ik kon er niet bij. En natuurlijk hing hij de telefoon op halverwege mijn – euh – tirade.

Vanaf dat moment heb ik met mezelf de afspraak gemaakt dat ik niet meer direct met hem wilde spreken, zeker niet de eerste week ofzo daarna, want ik was zó, zó kwaad op hem!
Uiteindelijk heeft het misschien toch wel wat uitgehaald, want zaterdagochtend om 7 uur (jawel, ik had al een paar nachten super slecht geslapen, heel fijn) werd ik wakker gebeld door niemand anders dan meneer himself. Dat hij voor de poort van CRO stond maar dat er niemand was, dus hij was gaan ontbijten o.i.d. Bijzonder overigens, want er is altijd iemand, maar ok. Ik Vincent wakker bellen en op weg naar CRO. Niemand natuurlijk, behalve de guard die er altijd is. We hebben tot 11 uur gewacht en toen stond hij er, hè hè! Hij dropte wat materialen en was er weer vandoor…. Zo ging het de hele dag, hij is totaal ongeveer drie keer geweest denk ik en van bouwen kwam er niks.
Totdat ik die dinsdag aankwam bij CRO en Vincent zei ‘ik hoorde dat ze er zijn, ik heb ze nog niet gezien, maar zullen we eens gaan kijken?’, en jawel, twee mannen, duidelijk bouwers en ze gingen aan de slag. Ik weet nog steeds niet of ik er blij mee moet zijn dat ze nu precies op die dag op kwamen dagen, aangezien we die dag nu juist een ander bedrijf wilde bellen om te komen bouwen, maar dat kon nu dus niet meer. Maar goed, ze gingen aan de slag en ze zeiden dat ze de volgende dag terug zouden komen, want ze waren nog niet klaar. Woensdag: natuurlijk niet.
Maar we hadden al wel gehoord dat ze in het Luganda (taal van het zuiden) tegen elkaar aan het praten waren en zeiden dat zij Patrick ook zo zat waren en dat wij de oven echt nodig hadden en dat ze echt wilden dat ze hem af konden maken voordat ze teruggingen. Mooi, ze stonden dus aan onze kant (en een zinnetje als ‘we hebben vandaag geen eten voor de kinderen omdat Patrick de oven niet eerder heeft gebouwd’ doet ook wel wat!). Jennifer spreekt Luganda, dus vandaar dat we het konden verstaan.

Afgelopen zaterdag hebben ze weer wat gebouwd, maar er moeten nog wat materialen uit Kampala komen (schoorsteen en speciale bakstenen) en – surprise, surprise – Patrick moet die meenemen!
Naja, heel verhaal, ik hoop dat het duidelijk genoeg is, want zelfs in mijn hoofd is het warrig. Het komt erop neer dat hij er bijna staat (jeej!) maar nog niet genoeg. We hopen dat hij op de 24e af is, dan kunnen Jennifer en ik in één dag razendsnel alle recepten doorbakken, zodat we dat in ieder geval hebben gedaan voordat ik naar huis ga.
Hij zegt dat hij vanavond komt. Uhu.

Ik heb veel vragen en opmerkingen gekregen over dat het in Afrika nou eenmaal altijd langer duurt en dat het wel een cultureel iets zou zijn. Dat wil ik toch wel even rechtzetten.
Naar mijn mening heeft het vrij weinig met de cultuur te maken. De rest van de staf van CRO (en iedereen basically die ik spreek) vind het net zo raar en irritant dat hij zijn belofte niet nakomt, als dat ik het vind. Als hij had gezegd dat hij er een maand over ging doen, dan hadden we dat prima gevonden, maar het probleem zit hem erin dat hij steeds liegt en beloftes doet die hij niet na kan komen. Hij ziet de consequenties niet.
Nu is dat wel iets waar meer Oegandese businessowners last van hebben, ze kijken naar het nu, naar het geld wat ze nu krijgen, ze kijken niet naar de consequenties. Zo ook bijv. een bodadriver, die zit te zeuren en zeiken om meer geld, want hij ziet alleen ‘blank = geld’ en realiseert zich niet dat als hij zo tegen ons doet, we nooit meer mee gaan met hem. Het gebeurt regelmatig. We hebben bodadrivers die we altijd bellen: dat zijn degenen die vriendelijk doen en niet om onredelijk veel geld vragen. Zo gaat het bij meer bedrijven, ze snappen niet dat hun vraag naar veel geld nu, hen meer kost dan dat het oplevert. Mensen die onredelijk zijn of je afzetten waar je bijstaat, daar gaan we niet naar terug. Zo simpel is het. Patrick snapt niet dat zijn gedrag hem eigenlijk juist heel veel geld kost, want we zouden nog heel veel stoves bij hem bestellen, maar dat gaat nu natuurlijk niet door.
Het is een beetje een tweedeling: er zijn Oegandezen die dit haarfijn doorhebben en echt snappen, maar er zijn er ook die geen flauw idee hebben en hun ‘lesje’ ook nooit zullen leren. We kunnen nog zo Patricks geld achterhouden tot maart of wat dan ook, maar hij zal nooit leren dat hij slecht bezig is. Hij heeft ook nog niet één keer zijn excuses aangeboden. Dat zegt ook wel wat, denk ik.
Het is dus niet zozeer cultureel, maar meer een gebrek aan onderwijs. In Kenia kunnen ze het wel, ze lopen daar (door de Oegandese oorlogen sinds de jaren ’60) wat tijd voor in de ontwikkeling ten opzichte van Oeganda en ze runnen hier dan ook alle grote bedrijven. Zoek naar een goed, groot hotel, en de eigenaar is en Keniaan. De supermarkten worden gerund door mensen uit India. Veel Oegandezen zijn hiertoe gewoon niet instaat. Al moeten ze dat zeker wel kunnen, volgens mij!

Genoeg over de oven!
Inmiddels heb ik nog maar 2,5 dag te gaan bij CRO en zijn we hard bezig toch nog het kerstfeest voor de kinderen te organiseren, want gisteren is het sponsorgeld van de grote sponsor in Duitsland eindelijk binnengekomen (na 3,5 maand)! Er is nu dus weer (na 1,5 week) geld voor eten en gelukkig krijgt de staf weer hun salaris, want ze stonden allemaal op het punt uit hun huis gegooid te worden!
Morgen organiseren we het kerstfeest, met veel spellen, het uitbeelden van het kerstverhaal (mijn idee ;-)), goed eten enz. Er komen bijna 200 kinderen, dus dat moet heel erg leuk gaan worden! Ik heb er echt zin in, het wordt een soort afscheid voor mij ook, maar ik vind het fijn om nog even te kunnen genieten met alle kinderen erbij.
Vrijdag volgt dan mijn echte afscheid bij CRO, de kinderen die hier elke dag waren, komen dan nog even om gedag te zeggen en ik heb voor iedereen een foto van de groep en een foto van mij met dat kind. Ik ben ze nog aan het verzamelen, maar dat moet wel lukken. Die print ik dan uit en die krijgen ze dan van mij. Ze zijn helemaal niet gewend om foto’s van zichzelf te hebben, dus dat is leuk, dat ze die nu dan wel een keer hebben :-)
Daarna het afscheid van de staf, met wat cadeautjes van mijn kant en dan zit het er echt op! Ik moet zeggen dat ik nu wel met een geruster hart weg kan gaan dan als ik november was gegaan. De bakkerij is dan nog niet opgestart, maar alles is er klaar voor, het is alleen de oven nog. En die is ook bijna klaar. Na de kerstvakantie gaan ze dan echt beginnen en wanneer ik terugkom (hopelijk in de meivakantie) kan ik het zien! Als ik langer had kunnen blijven, had ik dat graag gedaan, maar aan alles komt een eind en er zijn ook weer nieuwe dingen waar ik heel veel zin in heb (ik heb een super gave master gevonden en ik heb me ingeschreven voor de TEDx speakerspitch!). En ik zal toch altijd verbonden blijven aan CRO, zeker d.m.v. de bakkerij, maar ook omdat ik de eerste echte vrijwilliger hier was. En het lijkt me leuk zo af en toe terug te gaan en weer wat nieuwe ideeën en recepten mee te nemen. Dan hoeft het niet meer lang, maar kunnen een paar weken al genoeg zijn. Ik vind het een fijn idee dat hier nu altijd iets zal zijn ‘van mij’, wat ik mee heb opgestart, wat hier niet was geweest als ik hier niet was geweest. Mijn aanwezigheid hier heeft echt iets opgeleverd waar men veel aan zal hebben. En loslaten is toch al niet mijn sterkste punt, dus dat hoef ik ook helemaal niet te doen ;-)

Dan de laatste week en een beetje:
Zaterdag gaan Ethan, Alina en ik naar Murchison Falls, waar we de watervallen gaan zien en hopelijk ook wat dieren. Plus dat we lekker kunnen zwemmen in een zwembad dat uitkijkt op de Nijl, wat wil je nog meer! We gaan drie dagen en dat zal de laatste keer zijn dat we echt met z’n drieën zijn, voordat ik naar huis ga, iets waar ik het absoluut niet mee eens ben, maar ja. Ik heb wel gemerkt dat ik het naar huis gaan niet meer zo’n probleem vind, maar het hier weg gaan des te meer! Irritant hè, dat als je ergens naartoe gaat, dat je dan ook ergens weg moet gaan ;-)
Als we maandagavond terugkomen, dan zijn Ethans moeder en broer hier. Dinsdag komt Jennifer dan alles bij mij schoonmaken, woensdag hopen we te kunnen bakken en donderdag is het kerst! We vieren kerst bij het gastgezin van Ethan, iets waar ik heel veel zin in heb, het wordt een hele grote groep, met dus Ethan, Alina en ik, maar natuurlijk ook de moeder en broer van Ethan, Ethans gastgezin (incl. de kids!) en veel meer van hun familie.
Na kerst neem ik afscheid van Ethan en van Lira en gaan Alina en ik naar het zuiden en dan neem ik mijn koffers mee. We gaan nog een paar dagen naar de Ssese Islands, die liggen in Lake Victoria, waar ook een paar van Alina’s collega’s uit Fort Portal zullen zijn. Die heb ik tijdens de wedstrijd in Kampala al leren kennen, dus dat wordt vast leuk. Plus natuurlijk de hagelwitte stranden ;-)
En dan ga ik de 29e naar Entebbe…! Ik vlieg om 23.30u en land om 5.55u de volgende dag, op Schiphol.

Waar zie ik het meest tegenop (buiten het afscheid moeten nemen en hier weggaan)? DE KOU!!!! Het is hier inmiddels droogseizoen en dat betekent strakblauwe lucht, geen regen, geen wind en een temperatuur waar je hoofdpijn van krijgt. We zijn hier nu standaard moe, want het is echt heel warm. En dan lees ik verhalen uit Nederland waar het over ‘we kunnen al bijna schaatsen!’ gaat… tja, dat wordt wat ;-)

Het kan goed zijn dat ik volgende week geen tijd heb om een blog te schrijven, dus dan komt de volgende vanuit het vliegtuig of vanuit Nederland! Eerst nog even genieten hier :-)

Liefs,
Laura

P.s. Wat de fundraising betreft: we zitten inmiddels al over de €4000! Vorige week was de dienstenveiling op de Kempel en dat heeft meer dan €2300 opgebracht! Het officiële bedrag komt morgen, maar we hebben natuurlijk ook al even meegeschreven om een globaal idee te hebben ;-) Het was echt ongelooflijk vet om mee te kunnen luisteren vanuit hier en de bedragen omhoog te horen gaan! Elke €5 of €10 die men er in Nederland bijdeed is misschien niet zoveel voor mensen daar, maar voor hier maakt het een wereld van verschil! Zo super fijn dat ze dat wilden doen en dat er zoveel geld opgehaald is! Ik heb hier wat monden open laten vallen toen ik vertelde wat het bedrag ongeveer zou zijn (incl. de mijne!). En acht miljoen klinkt ook nog eens super vet ;-)