“Als we 80 rijden, zijn we er in een half uur!"

Dat is de –inmiddels legendarische– uitspraak van Alina toen we ongeveer 40km van Gulu verwijderd waren. Naar mate we onze weg vervolgden in de Matatu (een busje dat heen en weer rijdt tussen verschillende plaatsen, je betaalt voor je plek) werd het steeds meer duidelijk hoe belachelijk die uitspraak was! We kwamen op een gegeven moment tot de conclusie dat we niet gemiddeld 80 reden, nee, nog niet bijna, we reden gemiddeld iets meer dan 20km/u! We hebben dan ook 1.45u gedaan over die 40km! Ik gok dat we die uitspraak er wel in gaan houden, hoe logisch hij ook was op het moment dat ze hem maakte ;-)

Laat ik eerst zeggen dat ik morgen schrijf over hoe het verder gaat met de jongen die in elkaar geslagen is, er gaat morgen weer van alles gebeuren, dus het is gemakkelijker om dat in 1x te doen.

Donderdag ben ik met Tommy weer op schoolbezoek geweest. Bij de tweede school waar we waren zag ik een klas van kleine kinderen (een jaar of 4/5) en hun leerkracht was even uit de klas. Ze zagen mij en ze kwamen natuurlijk allemaal bij de ramen en de deur staan en zwaaiden enthousiast. Ik zwaaide natuurlijk terug! Tot mijn ontsteltenis gebeurde er daarna het volgende: de (mannelijke) leerkracht kwam terug in de klas en werd heel boos op de kinderen dat ze naar mij aan het zwaaien waren. Vervolgens ging hij met een tak (?) alle tafels langs om de kinderen er eens goed van langs te geven…… Omdat ze enthousiast waren over iets wat ze nog nooit hadden gezien.. Ik bedoel, waarom werk je met kinderen als je dat niet eens kunt waarderen?! Ik heb het hier tegen Mildred verteld en zij was het met mij eens, en benadrukte dat kinderen juist de kans moeten krijgen om enthousiast te zijn. Ze houdt het in haar achterhoofd en misschien zegt ze er nog een keer iets van, mocht de mogelijkheid zich voordoen. Dat is dus wel fijn :)

Vrijdag zouden we eigenlijk een jongen terug naar huis gaan brengen (100km verderop). We zouden om 8u vertrekken en om 11u bedacht ik me hoe ik toch in Godsvredesnaam had kúnnen denken dat we daadwerkelijk om 8u zouden vertrekken! Eerlijk is eerlijk, we stonden om half 9 klaar om te gaan, maar op dat moment besloot de jongen dat hij toch niet naar huis wilde en hij ging er vandoor. Hij wilde graag geld verdienen en daarna pas naar huis. Maar dat zegt hij elke week en het komt er nooit van.
De rest van de dag hebben we besteed aan de jongen die in elkaar geslagen was. Morgen meer daarover.

Vrijdagavond heb ik eindelijk de kitten van Alina en Sophie gezien, super schattig! En zaterdagochtend ben ik met Alina op pad gegaan naar Gulu! Het Matatu systeem werkt zo, dat hij vertrekt als hij vol is. Dus dat betekent dat je een kaartje koopt, gaat zitten en net zolang wacht totdat hij vol is. Dat betekent dus ook dat je al kramp hebt voordat je überhaupt Lira uit bent! De reis duurde ook nog eens iets langer dan we dachten, dus we waren blij toen we uit konden stappen! Alina kende iemand (via via) in Gulu en zij had wat hotels aangeraden (ze was er zelf niet), dus wij op zoek! Het eerste hotel had een dubbele kamer voor €5, het tweede hotel voor €6, maar beide geen eigen badkamer en echte WC. Daarna kwamen we in een hotel wat €10 vroeg voor een dubbele kamer (dit zijn overigens prijzen voor ons samen, hè, niet pp!) en daarbij kwam een eigen badkamer incl. douche en WC! Die hebben we dus genomen!
We hebben een heel leuk weekend gehad, even weg uit Lira en voor mij ook even een paar dagen met een Mzungu, wat ook wel eens prettig is ;-) We hebben wat rondgekeken en zijn ’s avonds uitgegaan bij BJZ (een bar/club), op advies van een ander blank meisje dat we in een stoffenzaakje op de markt tegen waren gekomen (ik ben inmiddels verslaafd aan stoffen btw ;-)). Dat was erg leuk, lekker gedanst! Zondag hebben we wat rondgekeken, o.a. op de universiteit van Gulu en hebben we onze sinaasappelpersen gevonden! In Lira hebben ze álles wat er waar dan ook van plastic wordt gemaakt, behalve dat! En de sinaasappels zijn alleen lekker in sap, dus het was erg fijn om zo’n ding te kunnen kopen na er al 2,5 week naar op zoek te zijn geweest ;-) Ze waren wel redelijk duur, maar je kan niet alles hebben! En ik heb ook nog Goudse kaas gekocht, kaas hebben ze ook nergens, dus dat was een leuke verrassing. Het smaakt niet echt en smelt niet, maar kaas is kaas!
Om een uur of 4 zijn we weer terug gegaan, nu met een beter systeem: betaal, geef de chauffeur je nummer en hij belt als de Matatu vol zit! En we zaten nog voorin ook, dus meer beenruimte! Onderweg terug hebben we de geschiedenis van Oeganda vanaf ongeveer 1985 besproken, Alina had een reisboekje over Oeganda en daar stonden vier blz. in over 1985 tot nu en het was mega interessant, maar ook wel heel moeilijk om te begrijpen! We zijn er echt even mee bezig geweest en dat terwijl het maar vier blz. waren! Het is echt bizar hoe slechterikken hier in goeierikken veranderd zijn en andersom, waardoor de mensen uiteindelijk de slechterikken steunden waardoor de oorlog, en daarmee de moordpartijen en verminkingen, uiteindelijk alleen nog maar langer heeft geduurd. Daardoor is het zo ingewikkeld, vooral om de gedachtegang de begrijpen, maar na herhaald lezen en samenvatten, kwamen we toch een heel eind.

Vanochtend hadden we een staffmeeting, die hebben ze eens in de paar maanden, dus erg fijn om dat nu al mee te kunnen maken! Er is van alles besproken (stand van zaken, problemen enz.), eigenlijk hoe het bij ons ook gaat. Wat me opviel, is dat er hele goede ideeën zijn en ook echt wil en motivatie (dat idee had ik iig) om meer geld te verdienen en tegelijkertijd de kinderen lifeskills mee te geven. Het hele paper beads gebeuren werkt namelijk twee kanten op: (1) de kinderen leren hoe ze dit moeten maken, zodat ze op termijn zelf geld kunnen verdienen en (2) de sieraden die worden gemaakt kunnen verkocht worden zodat er weer wat geld binnenkomt. Maar het zou pas echt goed werken als we meer skills kunnen aanbieden: bijv. chapatti maken, haren vlechten, servetten naaien enz. Er zijn hele goede ideeën om iets op te starten in de vorm van een shop aan de straat of op de markt waardoor de kinderen kunnen leren hoe deze dingen werken en waardoor er ook geld kan ingezameld worden voor de CRO projecten. Het enige probleem: startkapitaal… (want het probleem is altijd geld!)
Ik ben hier wel heel enthousiast door geworden en ik heb wel wat ideeën en Joy (accountant) en Susan (social worker, verantwoordelijk voor deze dingen) ook, dus het lijkt me een leuk project om de komende maanden aan te werken. Ze hebben al aangegeven dat er een paar dingen zijn waar ze nu al mee kunnen beginnen, omdat de middelen er al zijn, dus op die manier kunnen we uitbouwen, door steeds de opbrengsten te investeren in nieuwe materialen. Ze zijn heel gemotiveerd om onafhankelijker te worden van sponsors dus dit lijkt me erg leuk om mijn steentje aan bij te dragen! Sowieso heb ik mijn doelen voor de komende maanden wat duidelijker, na deze meeting, heel fijn!

Morgen meer, over vrijdag, vanmiddag/vanavond en morgen!

Liefs, Laura