Stapje voor stapje op weg naar succes

Ik besef me dat het al even geleden is dat ik jullie een update over de bakkerij heb gegeven (buiten het rekenwerk om). Dat komt door iets wat eigenlijk alleen maar goed is: ik had het veel te druk!

We hebben vier studenten aangenomen, twee jongens en twee meisjes, die het komende jaar gaan werken en leren in de bakkerij. Ze krijgen een klein bedrag per dag uitbetaald, waarvan ze aan het einde van de maand de helft krijgen en aan het einde van het jaar de andere helft, zodat ze wat geld hebben om iets op te starten. Ze helpen goed mee, en tegelijkertijd zijn Jennifer en ik ook continu uitleg aan het geven over hoe wat werkt en waarom. Dit is heel prettig, want dat betekent dat we het niet allemaal alleen hoeven te doen, want dat was nooit goed gegaan! Dit zorgt dus voor een goede basis.

De eerste weken waren heel hectisch, zeker ook omdat het meteen twee weken na de opening Pasen was en we dus graag veel wilde verkopen. We hebben aan zoveel aspecten moeten wennen en werken, dat ik het op het moment in mijn hoofd niet eens meer op een rijtje krijg!
Zo moesten we wennen aan de oven en zijn er best wel wat dingen verbrand in het begin, gelukkig gaat dat inmiddels wel altijd goed. Ook het leveren aan de supermarkten moest geregeld worden. Ik ben in het begin steeds meegegaan en bij de eerste levering kregen we al meteen te horen dat we een uiterste verkoopdatum op de verpakking moesten hebben, anders mochten ze het niet verkopen. Tja, je moet er maar aan denken! Ik dus als een gek nieuwe stickers laten printen en een paar uur later hadden we onze eerste cakejes verkocht!
Wat de supermarkten betreft, daar zitten nogal wat problemen, maar ook wel goede motivatie. De meeste zeuren dat we cakes en koekjes te duur verkopen, maar er zijn ook supermarkten die dan weer heel goed onze producten verkopen en helemaal niet zeuren. In het begin zeurde iedereen maar na mijn overtuigende verkooppraatjes (“koop er dan vijf, geloof me, je zult ze verkopen!” en dan twee dagen later terug: “heb je ze verkocht?” “Ja, zeker, ik wil er nu twintig, kan dat?” “Zie je nou wel!”), verkoopt het nu toch erg goed. Ik heb wat afgeluld de afgelopen weken ;-)
Onze producten zijn niet zo zeer nieuw, maar wel van een betere kwaliteit en dus ook wat duurder. Gelukkig zijn mensen meer dan bereid om ervoor te betalen, dit duurt alleen even. Wat supermarkten bijv. niet doen (de meeste dan), is marketing. Daar kan ik me nogal aan ergeren, want ze zeggen tegen ons dat we de prijzen moeten verlagen en producten moeten vervangen (!) als ze over de datum zijn, en zelf doen ze niets om het te verkopen! Gelukkig is er één supermarkt die dat wel doet, en zij verkopen dan ook als een tierelier. Dit vertel ik dan ook graag aan de andere supermarkten! Zo ben ik één keer die supermarkt binnengelopen om iets te kopen voor mezelf en toen werd ik aangesproken door een klant; hij had zijn twee verjaardagstaarten ergens anders willen bestellen, maar hij had van de eigenaar van de supermarkt een klein stukje van onze cake gekregen om te proeven en het was zo lekker, of hij gelijk maar even zijn bestelling door kon geven! Kijk, daar word je nou vrolijk van!

Vaak is het allemaal een beetje gedoe bij de supermarkten, want ze zijn niet heel consequent in betalen (dat doen ze niet op het moment van levering) en dat heeft er één keer toe geleid dat ik stennis heb moeten schoppen in een supermarkt die ons nog 50.000 shilling schuldig was (€15). Ik was er al vier keer langs gegaan en steeds gaven ze niks, dus toen vond ik het wel genoeg geweest. Zij verkopen de cakes die ze zelf hebben besteld niet en daar moeten wij dan voor betalen? Niet dus! Hij heeft een super grote supermarkt en verkoopt in twee weken één cake, terwijl een hele kleine supermarkt er in twee weken al twaalf heeft verkocht! Aan wie ligt het dan?! Op deze manier laten we nu dus twee supermarkten voorlopig even links liggen, die leveren meer problemen op dan geld.
In het begin was het heel irritant dat ze niet meteen betaalden, want dan hadden we geen geld om ingrediënten te kopen en zonder geld kun je ook niet bakken! We moesten toen echt letterlijk elke dag inkopen doen voor die dag alleen. Inmiddels is dat wel bijgetrokken, we maken wat meer winst en hebben eindelijk grote hoeveelheden ingrediënten vanuit Kampala kunnen bestellen, wat een stuk goedkoper is. Dat betekent dus dat de winst voor de komende weken ook echt winst is, dat is een heel prettig gevoel! Ik ga dat gezeur bij de supermarkten nog wel oplossen, want het werkt niet echt, soms moeten we er wel twee of drie keer langs (wat benzine kost) voordat we geld krijgen. Ik heb met onze accountant richtlijnen opgesteld en daarbij gaan we proberen dat de supermarkten op vrijdag hun bestelling voor de komende week doorgeven, zodat we precies weten wat we moeten maken, en zij precies weten wanneer ze wat moeten betalen. Ze zijn nogal stug, ze willen dat zij het minste en wij het meeste risico lopen, maar zo gaan we natuurlijk niet werken. We moeten een ‘middle ground’ gaan vinden, maar uiteindelijk komt het neer op hetzelfde: wij leveren, zij betalen. Zo simpel is het dan ook wel weer. Dit levert nog de nodige frustraties op, hopelijk gaat dat snel beter..! Gelukkig is er dus één supermarkt waarbij het wel allemaal goed gaat, zij laten klanten proeven en prijzen onze cakes enorm aan. Ze hebben sinds de opening al zestien (!) special order cakes (dat zijn die met icing) besteld en ze verkopen ze allemaal. En laat dat nu net hetgene zijn waar wij het meeste winst op maken!

Het volgende probleem is de distributie. Het plan was dat Alex in de ochtend langs de supermarkten zou gaan, zijn baan is immers die van chauffeur. Maar hij blijkt, op z’n zachtst gezegd, niet echt betrouwbaar te zijn en hetzelfde geldt voor de auto, die weer eens kapot is. Conclusie: Alex is er nooit, de auto is kapot en er is maar één motor, die iedereen nodig heeft. Dat werkt dus niet. Hoe graag ik ook iedereen binnen CRO wil betrekken in de bakkerij (zodat het een idee wordt van ‘dit is ONZE bakkerij’), we moeten wel op mensen kunnen rekenen, want we kunnen bakken wat we willen, als we niet leveren, dan komt er nog geen geld binnen.
Jennifer en ik zijn toen al wat rond gaan kijken naar oplossingen en zo zijn we uitgekomen bij een motor met laadbak. Jennifer kan motorrijden, waardoor het echt ideaal zou zijn. Die kosten natuurlijk wel wat, we verwachten zo’n €1600, wat voor een motor best wel meevalt. Maar ja, dat blijft veel geld en dat hebben we niet. Na een oproepje op Facebook kreeg ik van een vriendin de tip om eens opzoek te gaan naar een bakfiets en dat vond ik eigenlijk wel een heel goed plan! Nu is dat natuurlijk typisch Nederlands, maar ik ben met een andere NLse vrouw naar een bedrijfje gegaan wat dat volgens ons wel moet kunnen en als het goed is wordt komende week onze bakfiets gebouwd! Een stuk goedkoper en het kost geen benzine. Super fijn dus! Hopelijk is het distributieprobleem dan opgelost.

Dan het dagschema. ’s Ochtends tot een uur of elf/twaalf werd er bijna nooit iets gedaan en dan waren we geregeld tot een uur of zeven of acht bezig. Niet echt handig dus. Dit leverde bij mij oververmoeidheid op en vooral veel frustratie, want alles duurde veel langer dan nodig was. Samen met Jennifer heb ik een dagschema gemaakt, waarin ook staat wat we op welke dag bakken. Door de weken heen hebben we geleerd hoeveel we ongeveer kunnen verkopen en nu weten we dus ook hoeveel we per week gaan bakken. Als we merken dat het wat sneller of langzamer gaat dan verwacht, dan passen we dat natuurlijk aan. Het schema ging nog heel stroef (zeg maar gewoon niet), totdat ik dinsdagochtend bij CRO kwam. Ik stelde de vraag die ik elke ochtend stel: “Zijn de cakejes/koekjes/wat dan ook al ingepakt?”. Normaal komt daar een ‘nee’ op, maar, warempel, ze waren ingepakt! Er was iets fout gegaan met één van de cakes, dus die had Jennifer die ochtend al opnieuw gemixt en hij zat al in de oven, de andere waren ingepakt. Daar viel mijn mond wel even van open! Deze week is eindelijk alles op z’n plaats gevallen, Jennifer heeft me nauwelijks meer nodig. Super dus! Ze heeft me nog wel nodig voor wat technische dingen (namen spuiten op cakes enzo), wat overleg en wat problemen die opgelost moeten worden, maar er zit verder eindelijk een ‘flow’ in! Daar ben ik echt heel blij mee, want ik begon me langzaamaan wel een beetje zorgen te maken. Ik heb nog drie weken en een paar dagen in de bakkerij en dan ga ik naar huis, dus dan moeten alle grote problemen opgelost zijn. Maar, daar heb ik alle vertrouwen in nu!
We hebben alles berekend: kosten, break even, winst, omrekentabellen voor verschillende hoeveelheden en ga zo maar door. Alles hangt nu dus heerlijk geordend aan de muur en alles is duidelijk. En daar bovenop komt nog dat we steeds meer verzoeken krijgen voor special order cakes, omdat mensen door beginnen te krijgen dat onze cake zacht is (en geen brok steen) en heerlijk lekker. Jennifer is bij alle banken langsgegaan om te zeggen dat ze hun verjaardagstaarten niet meer vanuit Kampala hoeven te bestellen (kun je het je voorstellen, dat doen ze dus echt), maar dat ze voortaan naar ons kunnen komen. En aangezien er hier ongeveer acht banken zijn en die allemaal hun personeel trakteren op een taart bij elke verjaardag, moet dat big business kunnen worden. We gaan ook nog naar de hotels, hopelijk bestellen zij veel brood en cake, zodat ze vers en lekker hebben, elke ochtend. Iedereen, echt iedereen, vind ons brood super lekker, dus ik heb er het volste vertrouwen in! Zodra we een broodsnijmachine (€1400) hebben, kunnen we dan ook brood aan de supermarkten gaan leveren, wat nog meer op moet leveren.

Elke week gaan we weer een stapje vooruit, heerlijk om te zien!
Volgende week wordt een mooie test, want ik ga van zondag t/m woensdag naar Kampala, en dan ben ik dus niet in de bakkerij. Alle Nederlanders zijn uitgenodigd bij de ambassadeur voor Koningsdag en ik wil nog steeds graag dat hij langskomt, dus ik ga het hem gewoon vragen! Paul, een andere Nederlander hier, wil ook graag dat hij naar zijn project komt, dus hopelijk krijgen we dat samen voor elkaar. Paul en Diana rijden met de auto naar Kampala en ik rij mee, dus dat is ook nog eens een stuk fijner dan met de bus! Ook ga ik proberen te praten met Bbrood, de Nederlandse bakkerij in Kampala, of zij nog wat tips hebben en evt. ook voor wat ondersteuning kunnen zorgen, wanneer ik weg ben. Een businesstrip met een leuke test voor de bakkerij dus! (En niet te vergeten een zwembad bij het hotel ;-))

Verder begint het langzaam af te lopen nu, nog vier weken hier en dan ga ik écht naar huis en is het écht afgelopen (al zal ik altijd aan de bakkerij verbonden blijven). Ik heb er wel weer zin in, moet ik zeggen, er staan genoeg nieuwe uitdagingen voor de deur! Zo ben ik al druk bezig met mijn inschrijving voor de master die ik wil gaan doen en natuurlijk met sollicitatiebrieven. Maar ik ga het hier ook wel enorm missen. Nog even goed genieten dus!

Liefs,
Laura

P.s. Sorry dat deze zo lang is, er is gewoon heel veel gebeurd!