Is dit echt gebeurd?

Die vraag heb ik mezelf de afgelopen dagen regelmatig gesteld, om meerdere, ver uiteenlopende redenen. Maar ik zal eerst verder gaan waar ik gebleven was.

De dag na mijn verjaardag (woensdag) ben ik met Thomas, Alex en Ronald (je weet wel, van Willemieke!) opzoek gegaan naar Ronalds vader, ergens in een dorpje in de buurt. Het woord ‘dorpje’ is eigenlijk geen goede vertaling, je hebt hier ‘town’ of ‘village’ en town is waar ik woon en village is een hutje ergens ver buiten een town, maar dat is niet per definitie ergens waar veel meer mensen wonen.
Na een minuut of 45 rijden, kwamen we aan bij een huisje en dit zou het moeten zijn. Het zag er wel goed uit, maar helaas was dit niet waar Ronalds vader woonde. We liepen door en daar stond een klein hutje (3x3m en dan ben ik vriendelijk) en dat was het. We hebben met de vader en oom van Ronald gesproken en er waren veel problemen, vader dronk en rookte meer dan dat hij at, zeg maar. Het was in ieder geval duidelijk dat de kinderen niet naar deze plek terug konden. Wat wel, geen idee nog.

Woensdagavond hebben we het niet heel laat gemaakt, omdat we al flink moe waren van de dagen daarvoor en donderdag heb ik lekker uitgeslapen, want het was Independance Day! Lekker een dagje vrij dus en die heb ik tot halverwege de middag besteed aan de grote schoonmaak, want mijn huisje is bijna niet schoon te houden, het is gewoon af en toe een grote schoonmaak doen! De kraan lekt nog steeds en de badkamer is vies van zand, waardoor ik continu zand en water overal heen loop, maar nu is het even lekker schoon :) ’s Avonds zijn we naar een concert geweest bij Lira Hotel, althans, we hebben de persoon in kwestie niet echt zelf op zien treden, want dat duurde te lang! Maar het was wel een, tja, interessante aangelegenheid..! Steven had al verteld dat mensen de avond voor Independance Day begonnen met drinken en niet stopten voordat de dag zelf afgelopen was (wat 100% waar was) en dat hebben we gemerkt! Alina en ik konden geen seconde met z’n tweeën zijn, of er stonden alweer (vaak flink dronken) mannen om ons heen, die ons duidelijk maakten wel graag met ons te willen trouwen of iets in die richting! De meesten wel op een vriendelijke manier hoor. Een paar mannen zeiden dat wij iets van hulp en bescherming nodig hadden van een sterke man (lees: hijzelf), want we stonden daar zo alleen. De uitleg die we gaven (‘die hebben we, maar ze zijn even drinken halen!’) werd natuurlijk volkomen in de wind geslagen! Ook was er één jongen die echt maar niet van ophouden wist, hij was zo verschrikkelijk dronken dat ik niet denk dat hij de dag erna überhaupt nog wist dat hij daar was geweest. Eerst had hij aangepapt met Ethan en daarna zag hij mij wel zitten, maar gelukkig heeft Ethan de rest van de avond voor mijn vriendje gespeeld, waardoor er in ieder geval iets van afstand bleef! Ach, we hadden lol en Ethan en Steven hielden alle dronken idioten netjes op afstand! Erg handig, mannelijke vrienden hebben ;-)
Na het concert zijn we eerst naar de nieuwe club gegaan, die die dag opende. We gingen naar binnen, ik kreeg meteen een claustrofobisch gevoel en ik was duidelijk niet de enige. Het was super druk en de ruimtes waren heel klein en er zaten geen ramen in. Er was maar één uitgang en het heeft best even geduurd voordat we die weer bereikten. In Ethans woorden: “Ik zag de krantenkoppen al voor me: ‘Club in Afrika afgebrand, drie buitenlanders omgekomen’”. Dus daar zijn we maar weer weggegaan! 24/7, de andere club, is echt een stuk beter, als je eenmaal boven bent, is het een geweldige plek om te dansen en het heeft een dak, maar boven geen muren, dus je kunt naar buiten kijken en dat is wel zo’n prettig gevoel!
Uiteindelijk lag ik om 3u in bed, en om 6u moest ik er alweer uit omdat we een lang weekend weggingen! (Eerlijk is eerlijk, Alina belde me om 9u wakker, want ik had natuurlijk alle wekkers uitgezet en was weer in slaap gevallen ;-))

Vrijdagochtend was het dan zover: onze trip naar één van de mooiste plekken ter wereld, Kidepo National Park. Op de heenweg hebben we de lange route genomen (voor pappa: via het oosten, niet over Kitgum), we hebben er 10u over gedaan, maar dat was het ZO ONGELOOFLIJK waard!! Wow, wat een super mooi land is Oeganda toch! Met recht ‘de parel van Afrika’! We waren continu tegen elkaar aan het zeggen ‘kijk hier, kijk hier’, tot we daar maar mee gestopt zijn omdat het overal gewoon waanzinnig mooi was. We zijn op sommige plaatsen gestopt om foto’s te maken en vanuit de auto heb ik ook een hele riedel gemaakt (vijf keer knippen is één of twee mooie foto’s!). Op een gegeven moment kwamen we Karamojong vrouwen tegen, zij waren terug aan het lopen naar hun dorp, na het water halen. Ze hebben een hele bijzondere stijl in kleding en uiterlijk, heel bijzonder om te zien. We zijn gestopt en hebben ook wat foto’s gemaakt. Dat voelde net wat te toeristisch aan voor mensen die allemaal bij een NGO werken, maar we waren het er wel over eens dat we, als we het niet zouden doen, er spijt van zouden krijgen. De foto’s die ik heb gemaakt terwijl ze wegliepen, zijn net een schilderij, echt waanzinnig mooi.

Om 7.14u reden we het park binnen en tijdens het betalen en ‘inchecken’ hebben Ethan en ik vrijwel de hele tijd naar boven staan te kijken. Het was pikdonker en er was een geweldig beeld te zien van iets wat we in het Westen te vaak moeten missen: de prachtige sterrenhemel. Het was super helder en er waren duizenden sterren te zien. En dat niet alleen: je kon de melkweg zien! Dat is zó waanzinnig mooi! Foto’s maken is onmogelijk, en eigenlijk heeft dat ook wel iets moois: je moet het met eigen ogen hebben gezien :)
Tijdens het inchecken kregen we ook iets anders te horen: Museveni (president van Oeganda!) zou de dag erna komen!! Dan ga je dus naar de uithoek van het land, waar je bijna niet kunt komen, kom je dáár de president tegen! Helaas hebben we hem niet meer echt gezien omdat niemand wilde vertellen hoe laat hij kwam, en we voor het donker het park wilden verlaten, de dag erna. Maar zijn invloed was duidelijk! Veel beveiliging en hoogwaardigheidsbekleders, daarover later meer.

’s Avonds hebben we lekker bij het kampvuur gezeten, eerst met de hele groep, maar al snel bleven we met zijn drieën over en hebben we heerlijk zitten praten over van alles en nog wat.
De volgende morgen stond om 6.30u een gamedrive op het programma, dus dat betekende weer maar een uur of drie slaap! Toen we opstonden, konden we voor het eerst zien op wat voor megamooie plek we waren (mijn mega/waanzinnig/enz. woorden raken op!), zeker met de zonsopkomst. We hebben wat thee gedronken en zijn in de open auto gestapt. Hij was open aan beide zijkanten en er zat een dak van doek op, perfect dus want we hadden geen last van de zon en konden we super mooie foto’s maken! Onderweg zijn we waterbuffels (big five: 1!), een giraffe, zebra’s enz. tegengekomen en toen zagen we het: leeuwen! En niet zomaar, nee, vier leeuwen (twee vrouwtjes en twee adolescente mannetjes) en we kwamen op wel drie meter afstand! We hebben er een hele tijd gestaan, de leeuwen keken ons aan, keken soms weg, er was geen probleem, geen gevaar. En we hebben PRACHTIGE foto’s gemaakt. Foto’s waarvan we nu nog steeds van zeggen ‘is dit echt gebeurd? Hebben we deze foto’s echt zelf gemaakt?’, maar ja, de foto’s hebben we zelf gemaakt, ze zijn echt, het is echt gebeurd en we hebben GEEN ZOOM gebruikt! Ik had letterlijk een lens om mijn camera zonder zoom. Echt, machtig mooi!

Na de gamedrive hebben we een Nederlander ontmoet die hier een hotel heeft en die wél was voorgesteld aan Museveni. Maar de poging die wij hebben gewaagd, die strandde helaas. Hij was nog niet bij de lodges en we kwamen ook niet voorbij de ingang van de lodges, helaas.
Wie er wel was, was Simon Lokodo, de minister van integriteit en ethiek. Toen ik wat rondliep over het terrein, stond ik ineens oog in oog met hem, hij keek me aan, en ik stelde me voor ‘hello, I’m Laura and I’m from the Netherlands, how are you?’, hij antwoordde dat hij dus Simon Lokodo was, minister van integriteit en ethiek en dat hij ook in het parlement zat voor de regio waar we in waren. Ik wist niet zo goed wat ik moest zeggen, dus zei dat het me een heel interessant ministerie leek. Waarop hij antwoordde: ‘ja, dat is het ook, maar het is vooral ook heel moeilijk, zeker als je om moet gaan met de Nederlanders!’ (‘Yes, but also very hard, especially dealing with the Dutch!’) Toen was ik even uit het veld geslagen, het was een beetje awkward, maar na een paar seconde drong het tot me door waar hij het over had: onze liberale instelling tegenover de anti-homowet hier in Oeganda. Ik moet zeggen dat ik het wel cool vond, en ook mooi, dat hij daar zo snel over nadacht als ik het woord Nederland liet vallen. Een beetje awkward, maar toch wel cool!
Maar toen. Ik kwam die Nederlander weer tegen en vertelde hem hierover. Toen heeft hij mij heel snel, in het Nederlands, uitgelegd wie deze man was. En waar ik hem eerder had gezien. Ik kan het eigenlijk niet eens uitleggen, wie hij is. Dit is DE persoon als het gaat om homorechten in Oeganda. En niet op een goede manier. Ik heb zoveel documentaires over dit onderwerp gezien. Hij zit daarin. Hij is degene waarnaar ik al zo vaak heb geschreeuwd wat ik wel niet van hem vond. De man die het beter vindt dat mannen meisjes verkrachten (want dat is in ieder geval ‘op de goede manier’), dan dat iemand in de privacy van zijn eigen huis verliefd is op iemand die toevallig hetzelfde geslacht heeft. Hij is alles wat ik niet ben. Er zijn geen woorden die precies uit kunnen leggen wat ik van hem vindt of hoe ik het vind dat ik hem heb aangekeken, zijn hand heb geschud, en met hem een praatje heb gemaakt. Deze man zou mij de doodstraf willen geven, als hij wist wie ik ben.
Maar weet je wat, deze man is geen almachtig monster, deze man is gewoon een man, één miezerig ventje met een f*cked up mening, niet meer en niet minder. Hij is niet meer dan ik, hij voelde zich niet eens meer dan ik, want hij was degene die mij een hand wilde geven.
Behalve dat het me ontzettend raakt, geeft het ook een soort van machtig gevoel. Ik heb deze man recht in zijn ogen gekeken, en hij mij, en hij heeft niets anders aan mij gezien dan welke andere toerist dan ook. Ik ben net als ieder ander, dat begrijpt hij niet, maar op een één of andere manier heb ik dat bewezen. En dan nog iets, want wij kunnen als Nederlanders in ons kleine landje steeds wel roepen dat andere overheden en ministers niks van ons aantrekken, maar dat is dus niet waar. Het zit in zijn hoofd. De Nederlandse mening zit in zijn hoofd. Ik hoefde maar te zeggen dat ik uit Nederland kom en hij dacht eraan. Het zit in zijn hoofd, hij kan het niet negeren. We hebben invloed.

Er zijn geen woorden die ik kan gebruiken die precies uitdrukken hoe ik me hierover voel. Ik heb ’s avonds in Kitgum even flink zitten huilen en ook nu staan de tranen weer in mijn ogen. Maar ik heb het toch maar gedaan, ik heb hem recht aangekeken en bewezen dat ik niet anders ben dan welke andere toerist dan ook. Hij kan dat dan wel niet geloven, maar dat maakt het niet minder waar.



’s Avonds zijn we naar Kitgum gereden en hebben we daar lekker gegeten, gepoold en ik heb Alina en Ethan verslagen in jokeren ;-) We hebben de halve nacht weer vol gepraat en de volgende ochtend (na wat uitgeslapen te hebben) zijn we op huis aan gegaan. Zondagavond hebben we nog een (halve) film gekeken, want Ethan constateerde halverwege dat Alina en ik sliepen, dus toen zijn we maar gestopt ;-) Gisteren hebben we hem afgekeken.
Het was echt een fijn weekend (met alle emoties, maar toch) en ik vind het mooi om te merken dat je in zo’n korte tijd zulke goede vrienden kunt maken. Ik ben nu bijna halverwege, maar ik wil nog lang niet naar huis. En ik gok dat dat tegen die tijd ook nog niet zal zijn…

Liefs, Laura

P.s. Als je meer wilt weten over Simon Lokodo, google hem even of kijk dit filmpje: youtu.be/ejlHY67v0AQ