Je zou maar zo’n vader hebben

Ondertitel: mob justice - het hopelijk laatste deel!

De vorige keer was ik geëindigd met dat het heel slecht ging met Steven en de arts geen scan wilde doen en dat Stevens vader ook maar steeds niet opdaagde. Goed, woensdag gingen we weer naar de kliniek en daar hoorde we dat hij alles overgaf wat hij binnenkreeg, maar – wonder boven wonder – geen bloed meer! Ik snap nog steeds niet hoe dat kan, want dat zou niet moeten kunnen, maar goed, hij gaf geen bloed meer over. Verder ging het nog steeds even slecht en daarom werd geopperd een malariatest af te nemen. En, jawel, hij bleek malaria +2 te hebben. Als je ‘gewoon’ malaria hebt is het +1 en elk getal daarboven (t/m 4) betekent dat het erger is. Tot mijn frustratie schreef iedereen nu al de problemen niet meer af aan het feit dat hij niet at, maar nu natuurlijk aan de malaria. Maar goed, geen bloed meer, maar mijn frustratielevel reikte steeds verder richting kookpunt. Ik had met Lonneke overlegd (zij is net klaar met haar co-schappen) en zij zei ook, dat bloeden kan in principe niet zomaar over zijn. Maar goed, het lag vast allemaal aan de malaria!
Toen ik thuiskwam, zat er een brief tussen de poort met dat de huisbaas de energierekening moest betalen, anders zouden ze onze stroom uitzetten. Dus daar werd ik ook heel erg vrolijk van, zeker omdat ik nog steeds geen water had (iets waar ook niemand echt iets om leek te geven want er gebeurde niks). Toen ging ik de armbandjes voor Edukans (lang verhaal: 1000 armbandjes) ophalen en die waren er nog steeds niet! En toen ik thuiskwam, bleek dat de stroom al uit was en toen zat ik dus zonder stroom, zonder water, zonder armbandjes en met een pesthumeur. Maar goed, ik heb m’n ergste dag daarmee gelijk maar gehad, zullen we zeggen ;-) ’s Avonds lekker met Lisa gechat, dus dat was wel leuk :)

Donderdag gingen we weer naar Steven en, wonder boven wonder, hij zag er echt een heel stuk beter uit! Natuurlijk nog niet zoals voor de mishandeling, maar echt een heel stuk beter! Hij lachte, had wat van zijn kracht terug, dat soort dingen. Dat was heel fijn om te zien en zeker een opluchting! ’s Middags waren we op kantoor en toen kwam Alex ineens zeggen dat de vader van Steven er was, tot onze grote verbazing. Ik, en nog een paar andere mensen van de staf, zijn echt gaan kijken omdat we het niet geloofden. Maar inderdaad, daar zat hij. Thomas was nog even weg en in de tussentijd hebben we hem bijgepraat over de status van Steven en heeft hij mij een verhaal verteld over hoe zielig hij wel niet was. Oh nee, hij vertelde gewoon wat er allemaal was gebeurd vanaf het moment dat zijn vrouw – zonder reden – van hem was gescheiden. Het kwam erop neer dat alles de schuld van zijn ex-vrouw was, want zij was zomaar weggegaan en nog wat gezeur en daarom waren de kinderen geworden als ze waren (straatkinderen die zelfs van hun eigen vader stelen). En nu wilde hij dat ze terugkwam bij hem want anders zou hij alle banden met hun kinderen verbreken en hun vader niet meer zijn. En of wij dat even konden regelen. Ja echt. Hij kwam dus niet voor Steven, geeft geen ene flikker om hem, hij wil dat zijn ex bij hem terugkomt, en niet eens omdat hij nog van haar houdt, nee, het zal wel iets met gezichtsverlies te maken hebben. Overigens is zij inmiddels getrouwd met een leerkracht die heel goed voor haar is en zelfs wat van de medische kosten van Steven heeft betaald. En dat is hier heel uniek, als er geen bloedband is! Ze is dus veel beter af nu.
Oh, en waarom ze bij haar eerste man weg is gegaan? Natuurlijk niet zonder reden, nee, hij wilde nog een vrouw trouwen (tegen haar wil in) en die vrouw was moslima en haar ouders wilde dat hij zich zou bekeren, dus dan moest de moeder van Steven dat ook maar doen en ze moest de jongens laten besnijden. Niet omdat haar man moslim was, nee, omdat de tweede vrouw van haar man (die ze niet wilde) moslima was! Ik zou ook weg zijn gegaan.

Nadat Thomas van alles had uitgelegd over onbreekbare bloedbanden (ook als je geen vader meer wil zijn, je bent het toch!), zijn we naar de kliniek gegaan en hebben we gepraat met de ouders van Steven, hijzelf, zijn zus en nog een familielid van de vader. Het hele verhaal ging in Langi, maar aan de hand van de intonatie en vooral de lichaamstaal kon ik heel veel volgen. De vader heeft zowel Steven als zijn zus vergeven wat ze hem aan hebben gedaan (zijn eigendommen stelen ed) en andersom ook. Er is van alles afgesproken en hij begrijpt ook dat het zo niet werkt dat hij zijn ex d.m.v. dreigementen terug kan krijgen. Maar al met al mooie woorden. Helaas kwam toen het onderwerp ‘medische kosten’ naar boven, die waren UGX 130.000 (€40) en toen stond meneer op en vertrok hij. Hij heeft nog wel even gezegd dat hij geen geld had en het dus niet kon betalen, maar aan alles was duidelijk dat hij niet wilde betalen. Dus wat die andere woorden waard zijn, is nog maar de vraag. Thomas noemde hem op de weg terug een ‘fool’, en dat is nogal wat, want dat woord gebruikt hij nooit! Overigens diep respect voor Thomas, die het gesprek heel goed heeft gevoerd! Ik had hem allang de waarheid verteld, die vader…
Maar goed, met Steven gaat het nu in ieder geval een stuk beter (al was hij vrijdag wel weer wat van zijn kracht kwijt, maar dat kan door dat gesprek zijn gekomen), en dat is het belangrijkste!

Vrijdagmiddag hebben we gesproken met een meisje wat een tijdje geleden een paperbeads armbandje van mij had gestolen. Ze wilde met haar praten over dat stelen slecht is, dat soort dingen. En dan verdiende ze natuurlijk ook straf… Nu weten ze bij de CRO heel goed wat ik van slaan vindt en eigenlijk vinden ze het zelf ook niks, maar ja, ze moest wel straf krijgen, dat begreep ik ook wel. Dat was dus een beetje awkward, zeker toen een ander meisje wat erbij was zei dat ik haar eigenlijk moest slaan, omdat ze mijn armbandje had gestolen. Nu was natuurlijk vrij snel duidelijk dat ik dat niet ging doen, dus toen heb ik iets anders voorgesteld: elke middag na de lunch zijn alle kinderen aan het spelen, zo ook dit meisje, dat vindt ze echt leuk. Mijn voorstel was dan ook om haar een uur corvee te geven: een uur schoonmaken tijdens de speeltijd. En dat vonden ze een heel goed plan! Tommy, die er ook bijzat, pakte het meteen op en legde haar uit dat ze maandag zelf naar hem toe moest komen en dan moest ze de diningroom schoonmaken. Mildred vroeg mij nog wat er ging gebeuren als ze niet zou komen, waarop Tommy en ik natuurlijk (welke leerkracht zou dat niet doen) vol overtuiging zeiden: ‘Oh, ze komt zéker wel!’. Maar toch maar toegevoegd dat ze dan ook de klas en de gang moest poetsen. Hopelijk houden ze het erin! Ik weet dat ze niet van slaan houden, maar ze weten gewoon geen andere manier van straffen.
Helaas is mevrouw dit weekend boos weggelopen van huis (waar ze ook regelmatig straf krijgt), maar die komt wel weer terug, ze houdt het nog geen week uit!

Ik schrijf even een aparte blog over vrijdagavond tot nu, want het begint een beetje een lang verhaal te worden!